Αυτά ήταν τα λόγια μεγαλοστελέχους της ΔΑΠ νομικής όταν εθεάθη να συνομιλεί εντελώς απροκάλυπτα με τους 2 φουσκωτούς επιβαίνοντες του μαύρου mazda που ήταν παρκαρισμένο στο προαύλιο της παλιάς νομικής, χθες από νωρίς το βράδυ, ημέρα εκλογών. Οι κύριοι, γνωστοί μπράβοι της Αλεξανδρούπολης, νωρίτερα είχαν «παρέμβει» μπροστά στα έκπληκτα μάτια φοιτητών και διοικητικού προσωπικού του πανεπιστημίου, όταν μέλη των Αυτόνομων Σχημάτων απομάκρυναν από το χώρο φοιτητή που φορούσε μπλουζάκι με γνωστό φασιστικό σύνθημα. Οι κύριοι μάλιστα απ΄ ό,τι μάθαμε, έχουν ανοιχτές παρτίδες και με την ΠΑΣΠ ΤΕΦΑΑ, η οποία τους χρωστάει χρήματα για προστασία σε εκδηλώσεις!

Οι δαπίτες προφανώς εντελώς εκτεθειμένοι δε μπήκαν καν στον κόπο να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και έφυγαν με κατεβασμένα κεφάλια, μετά από τη δημόσια καταγγελία μας.

Δαπιτάκια πολύ χαιρόμαστε που σας χαλάσαμε τη γιορτούλα για την αυτοδυναμία, όμως η υπόθεση δεν θα κλείσει με μια απλή καταγγελία. Έχουμε αντιμετωπίσει αρκετές φορές στο δρόμο και μπάτσους και φασίστες και δεν πρόκειται να διστάσουμε απέναντι σε 2 μισθοφόρους τραμπούκους που πληρώνετε για να κόβουν βόλτες μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο. Να ξέρετε ότι αν έστω και ένας φοιτητής πέσει θύμα ξυλοδαρμού από τους συγκεκριμένους μπράβους, εσάς θα έρθουμε να βρούμε και θα έρθουμε μόνοι μας, χωρίς «φίλους» και χωρίς φιμέ τζάμια. Σας πήραμε χαμπάρι, είστε ένα φασιστικό καρκίνωμα μέσα στα πανεπιστήμια και ήρθε η ώρα να πάρετε δρόμο.

Σημειωτέον, η αριστερά βρισκόταν σύσσωμη για περίπου 5 ώρες στον ίδιο χώρο με τους μπράβους, αλλά δεν πήρε χαμπάρι μεθυσμένη από την εκλογική αντιπαράθεση του 60% περίπου αποχής…

Την Παρασκευή  12/04 γίναμε μάρτυρες στο χώρο της παλιάς  Νομικής, μίας απεχθούς κατάστασης με άρωμα… αριστερό. Τον τελευταίο καιρό οι τσακωμοί μεταξύ ΕΑΑΚ και ΑΡ.ΕΝ. για το ποιός θα κάνει πάρτι σε ποιό χώρο έδιναν και έπαιρναν. Γιατί άλλωστε να μη συμβεί αυτό όταν μιλάμε για την τελευταία κίνηση εξωστρέφειας και των δύο πριν τις φοιτητικές εκλογές της 17/04; Αυτό που τελικώς έγινε εκείνη την ημέρα ήταν η προσπάθεια και των δύο  να διεκδικήσουν τα κεκτημένα των «αγώνων» τους παίζοντας ξύλο και εκστομίζοντας πολιτικές ύβρεις χαμηλότατου επιπέδου. Σημειωτέον ότι στο αμφιθέατρο Π. Νομικής, διεξαγόταν την ίδια ώρα συναυλία για την οικονομική ενίσχυση του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου Βιο.Με., η οποία παρακωλύθηκε σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική «ευσυνειδησία» των αγωνιστικών παρατάξεων.

Η λάσπη μεταξύ των δύο συνεχίζεται μέχρι και τώρα με αμείωτο ενδιαφέρον, σε μία περίοδο κατά τα άλλα όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και αντιστάσεων. Εμείς δεν είχαμε καμία αμφιβολία για την σαθρότητα των φοιτητικών εκλογών, ούτε όμως και για τις διαθέσεις  των φωστήρων της αριστεράς. Οι μάσκες έπεσαν και αυτό που έμεινε ήταν η εικόνα δύο αναξιοπρεπών παρατάξεων που τσακώνονταν για ένα πάρτι, ενώ δίπλα η συναυλία είχε ξεκάθαρα κινηματικό περιεχόμενο. Δεν μας εκπλήσσει όμως καθόλου ο ζήλος που επέδειξαν στην προάσπιση ενός πάρτι ,σε αντιδιαστολή με τις κινηματικές δράσεις. Το lifestyle της αριστεράς έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό τέτοιου είδους στεγανά. Γιατί να απλώσουν χέρι ενάντια στο φασίστα και στην καταστολή; Γιατί να συμμετάσχουν χωρίς αγκυλώσεις και έτοιμα προγράμματα στις καταλήψεις; Αφού μπορούν να αποτυπώσουν τον κόπο μιας χρονιάς μέσα από μία φαντασμαγορική συναυλία ή ένα πάρτι απευθείας στις εκλογές. έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό έχει αποδειχθεί ότι η εκλογική τους βάση, καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική τους δυναμική. Κατά τα άλλα ο όρος ‘’ανάθεση’’ δεν έχει καμία θέση στο λεξιλόγιό τους…

Το φοιτητικό σύνολο στις 17 Απριλίου θα ξανακληθεί να συμμετάσχει στο μεγάλο πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών, εκεί που η κάθε παράταξη θα έρθει να εισπράξει την επιτυχία της πολιτικής της δράσης μέσω της αποτίμησης των κουκιών-ψηφοφόρων της. Από την μία η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έρχονται να ζητήσουν την ψήφο ως αντάλλαγμα της επίπλαστης κοινωνικότητας που προσφέρουν μέσω των μηχανισμών τους στους φοιτητές. Μηχανισμοί που στρέφουν το άτομο στην ιδιώτευση και προωθούν ένα μοντέλο απαθή ανθρώπου ως προς το κοινωνικό γίγνεσθαι. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να εγκαθιδρύσουν τις λογικές της κυρίαρχης ιδεολογίας εντός του πανεπιστημίου, το οποίο πάντοτε αποτελούσε έναν χώρο ριζοσπαστικοποίησης. Από την άλλη η αριστερά διοχετεύει την όποια αγωνιστική της διάθεση στην προσαύξηση του εκλογικού  της ποσοστού και έτσι η ενδυνάμωση του παραταξιακού μηχανισμού γίνεται αυτοσκοπός της πολιτικής. Ένας αγώνας που στηρίζεται στην ιεραρχική δομή της παράταξης εμποδίζει την ανάδυση του αυτεξούσιου του ατόμου, που είναι η βασική προϋπόθεση μιας πραγματικής ρήξης με το υπάρχον. Άλλωστε, τα εκλογικά αποτελέσματα είναι μια αμιγώς πλασματική απεικόνιση της αγωνιστικής διάθεσης του συνόλου.

Ας δούμε όμως και την ουσία των εκλογών. Από τις εκλογές προκύπτει η δυναμική των παρατάξεων στα Διοικητικά Συμβούλια (ΔΣ). Το Δ.Σ. ένας στη βάση του ολιγαρχικός θεσμός, καθώς στηρίζεται στην αντιπροσώπευση από τους λίγους για όλους. Πιο συγκεκριμένα,8 άτομα αντιπροσωπεύουν χιλιάδες φοιτητές και λαμβάνουν αυτοί τις αποφάσεις για όλους. Το άτομο δεν έχει κανένα ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων, αφού το ρόλο αυτό έχουν οι παραταξιακοί αντιπρόσωποι . Η δημοκρατική ψευδαίσθηση που πηγάζει από τις διαδικασίες αυτές, αποπροσανατολίζει το πλήθος από την ουσία της πολιτικής, που είναι η συνεχής συμμετοχή στα κοινά. Για εμάς, αντιπροσώπευση και άμεση δράση είναι δύο έννοιες όχι απλά αντίθετες, αλλά εχθρικές μεταξύ τους και δεν μπορούν να συνυπάρχουν στην πολιτική δράση, αφού η μία νεκρώνει την άλλη. Ειδικά σήμερα που το αυτοδιοίκητο έχει αρθεί, η αντίληψη ενός αγώνα που περνά μέσα από τα ΔΣ είναι εντελώς αβάσιμη. Η αποχή της πλειονότητας από τις φοιτητικές εκλογές αναδεικνύει από μόνο του σε μεγάλο βαθμό την ασημαντότητα των διαδικασιών αυτών, αφού δεν υπάρχει καμία αλληλεπίδραση μεταξύ του συνόλου και του θεσμού. Έναντι στην πολιτική συμμετοχή που πραγματώνεται με τη ρήψη της ψήφου μια φορά το χρόνο, εμείς προτάσσουμε την αυτό-οργανωμένη δράση, την ακηδεμόνευτη έκφραση και την άμεση δημοκρατία. Αντίθετα με τις λογικές ανάθεσης στις οποίες δομούνται οι σύγχρονες πολιτικές διαδικασίες(εκλογές-Δ.Σ.-Γ.Σ. δια παραταξιακών εκπροσώπων)εμείς θέτουμε ως κεντρικό επίδικο μέσα στο πανεπιστήμιο, την άμεση συμμετοχή και δράση του φοιτητή σε εξωθεσμικές διαδικασίες, χωρίς ιεραρχία και παραταξιακές πρωτοπορίες. Ήρθε ο καιρός να περάσουμε από την δημοκρατία των αντιπροσώπων στην άμεση δημοκρατία.

Άλλη μία γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου Πολιτικών Επιστημών και δυστυχώς το έργο το έχουμε ξαναδεί. Οριακή απαρτία, ελάχιστη έως μηδαμινή συμμετοχή ανένταχτων φοιτητών, παραταξιακές  κορώνες στα μικρόφωνα. Σ’ αυτά να προστεθεί η σταθερή ηγεμονία του πλαισίου της ΠΑΣΠ και η αδυναμία των “αγωνιστικών” παρατάξεων να ριζοσπαστικοποιήσουν και να συσπειρώσουν τον κόσμο γύρω από το δήθεν προωθημένο και πολιτικοποιημένο πλαίσιο τους. Πως άλλωστε να γίνει αυτό, όταν πρόκειται για ένα πλαίσιο που σε καμία περίπτωση δεν είναι κτήμα και καρπός των φοιτητών, αλλά προϊόν του κομπρεμί που γίνεται μεταξύ των παρατάξεων τις αριστεράς. Πιο συγκεκριμένα τα ΕΑΑΚ, έρχονται στις συνελεύσεις παρουσιάζοντας καρμπόν το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με τη βοήθεια όλου του συνδικαλιστικού τους δυναμικού προσπαθούν να περάσουν τη γραμμή τους. Το πιο χυδαίο πάντως είναι, ότι επιδιώκουν σε κάθε πλαίσιο η γραμμή αυτή να μην μπορεί να αμφισβητηθεί μέσα στα συντονιστικά. Εμείς ως Αυτόνομα Σχήματα θεωρήσαμε ότι υπήρχε η δυνατότητα κατάληψης με αγωνιστικούς όρους στην προηγούμενη συνέλευση (δηλαδή όχι με πλαίσο ΠΑΣΠ) και γι αυτό συμμετείχαμε στο ενωτικό διασφαλίζοντας ότι το συντονιστικό κατάληψης αργότερα, που αποτελεί ένα de facto πιο αμεσοδημοκρατικό όργανο από τη ΓΣ, θα μπορεί να αλλάξει και να διαμορφώσει εκ νέου το πολιτικό περιεχόμενο του πλαισίου. Ωστόσο, φάνηκε ότι το ενωτικό πλαίσιο με τους όρους τους οποίους τέθηκε ενώπειον των φοιτητών, δεν είχε τη δυναμική να ανταγωνιστεί το πλαίσιο της ΠΑΣΠ. Αυτή τη φορά λοιπόν, αρνούμαστε να μπούμε σε μία λογική κόψε ράψε με τους συνδικαλιστές των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ καθώς θεωρούμε αυτή τη διαδικασία αφενός αντιδεοντολογική και εντελώς ξένη με τις αρχές της Άμεσης Δημοκρατίας και της συνδιαμόρφωσης. Επίσης, δεν κατεβάζουμε δικό μας πλαίσιο γιατί δε μας ενδιαφέρει να μετρήσουμε τα κουκιά μας και προτιμούμε μια ουσιαστική διαδικασία διαλόγου και αλληλεπίδρασης με τους φοιτητές.

Εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή αντιπροσώπευσης και λογική ανάθεσης μέσα στο πανεπιστήμιο και γι’ αυτό το λόγο εναντιωνόμαστε στην παραταξιακά ελεγχόμενη μορφή των γενικών συνελεύσεων και των ΔΣ. Αντιθέτως, προτάσσουμε την αυτο-οργάνωση του φοιτητικού συνόλου μακρυά από κομματικές-παραταξιακές λογικές στη βάση της αλλυλεγγύης, της αυτονομίας και της ακηδεμόνευτης σκέψης. Προτάσσουμε δηλαδή την αντιεξουσιαστική κουλτούρα ως σημείο ρήξης και τομής με το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που προσπαθεί να επιβάλει κράτος και κεφάλαιο σε κάθε πτυχή του κοινωνικού και πιο συγκεκριμένα και στα πανεπιστήμια. Μία κουλτούρα που δεν χωράει μέσα σε γραφειοκρατικούς θεσμούς, με τους οποίους έχουν φετίχ τόσο οι συστημικές παρατάξεις όσο και οι παρατάξεις της αριστεράς. Αγωνιζόμαστε για την εκπαραθύρωση των παρατάξεων από τις σχολές, αλλά και για ένα πανεπιστήμιο κοινωνικό-αυτόνομο-αμεσοδημοκρατικό προσαρμοσμένο στις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των εξουσιαστών και των ιδιωτών.

Το βράδυ της Παρασκευής 30/3 η κοινωνία της Κομοτηνής έγινε μάρτυρας μιας θρασύδειλης επίθεσης ενός μπράβου του γνωστού μαγαζιού της πλατείας avant-garde σε φοιτητή. Η επίθεση αυτή είχε ως αποτέλεσμα ο φοιτητής να υποστεί ολικό κάταγμα της κάτω γνάθου και σοβαρούς μώλωπες στο πρόσωπο ,με επιτακτική, μάλιστα, την ανάγκη μεταφοράς του στην Αθήνα για να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Σαν να μην έφταναν αυτά, την επόμενη μέρα δημοσιεύτηκε ανακοίνωση-κοροϊδία του εν λόγω μαγαζιού, στο περιεχόμενο της οποίας ο Καραολάνης (ιδιοκτήτης) και τα τσιράκια του έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για τον φοιτητή και προσπαθούσαν με γελοία επιχειρήματα, στα οποία επαινούσαν το μαγαζί και την <<ιστορία>> του, να αποστασιοποιηθούν από το συμβάν. Αυτός είναι ο φασισμός της καθημερινότητας που δε χωράει σε μπλούζες και διακηρύξεις.

Την ιστορία αυτών των χώρων διασκέδασης την γνωρίζουμε πολύ καλά και στην Κομοτηνή και παντού. Τα μπραβιλίκια ,που συχνά σχετίζονται άμεσα με την Χρυσή Αυγή η οποία προσφέρει υπηρεσίες στους μεγαλομαγαζάτορες της νύχτας, το γνωστό dress-code σύμφωνα με το οποίο η εξωτερική εμφάνιση αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα από τον οποίο θα εξαρτηθεί η είσοδος και γενικότερα η παρουσία στα μαγαζιά αυτά, καθώς και η αναπαραγωγή σεξιστικών συμπεριφορών με αποδέκτες κυρίως τις γυναίκες ,είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των συγκεκριμένων χώρων. Όσο για τους θαμώνες και τους εργαζόμενους του avant–garde και των υπόλοιπων μαγαζιών με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που ανέχονται τους μπράβους του Καραολάνη και του κάθε μεγαλοεπιχειρηματία, να γνωρίζουν πως είναι συνένοχοι και συντηρούν αυτές τις σάπιες καταστάσεις, με κίνδυνο να μην αργήσει κάποιος επόμενος ξυλοδαρμός φοιτητή/εργαζόμενου από μπράβο παρόμοιας φασιστικής νοοτροπίας.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΦΙΟΖΟΥΣ    ΜΕΓΑΛΟΜΑΓΑΖΑΤΟΡΕΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ!

Avante-garde και μπραβοι (3)

Η σύγχρονη καπιταλιστική κρίση που προτάσσει διαρκώς λογικές λιτότητας και περικοπών θα ήταν αδύνατον να αφήσει ανέγγιχτες τις ήδη κατακερματισμένες κρατικές παροχές προς τους φοιτητές και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Υπό αυτήν την προοπτική δεν μας προξενεί εντύπωση που τις περικοπές συγγραμμάτων και τις απειλές για μείωση των μερίδων στην λέσχη ακολουθεί  η επιβολή εισιτηρίου των 0,60 λεπτών για το επιπλέον λεωφορείο προς την Πανεπιστημιούπολη. Αυτό βέβαια δεν το αντιλαμβανόμαστε ως μία ξεκομμένη διαδικασία αλλά ως μια μεθοδευμένη κρατική τακτική εξοικονόμησης πόρων μέσω της περαιτέρω εξαθλίωσης του Πανεπιστημίου. Μετά το εισιτήριο σειρά θα έχει η επί πληρωμή σίτιση στην λέσχη και η διαμονή στις εστίες αλλά και η εξ’ ολοκλήρου πληρωμή των συγγραμμάτων και εν τέλει των διδάκτρων.

Οι επιταγές και οι τακτικές αυτές του κράτους προωθούν και εδραιώνουν τον συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών καθώς και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ο οποίος έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μας και εκφράζεται με λογικές ατομικισμού οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλη μερίδα των φοιτητών να καταφεύγει σε λογικές βίας (σπρωξίματα, τραβήγματα, ξύλο) προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη  θέση στο λεωφορείο.  Βλέπουμε έτσι τον ακραίο ανταγωνισμό μεταξύ των θιγόμενων να ξεπροβάλλει ως μόνη λύση ενώ ταυτόχρονα η ΚΤΕΛ Α.Ε να τρίβει τα χέρια της και να στέλνει ολοένα και περισσότερα λεωφορεία των 0.60 λεπτών πίσω από τα δωρεάν. Καινούρια εφεύρεση της εταιρίας αποτελεί και απειλή επιβολής προστίμων εξαιτίας της υπέρβασης του επιτρεπόμενου ορίου επιβατών, κάτι που τόσα χρόνια δεν την είχε απασχολήσει ενώ την απασχολεί τώρα που διαφαίνονται κέρδη μέσω των επί πληρωμή λεωφορείων. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι πρακτικές τραμπουκισμού των φοιτητών από τους οδηγούς των λεωφορείων με απειλές για κλήση της αστυνομίας, κάνοντας έτσι ξεκάθαρο με ποιού το μέρος τάσσονται.

Ως φοιτητές που βιώνουμε την γενικευμένη επίθεση του κράτους αντιλαμβανόμαστε ως μοναδικό δρόμο την ολική άρνηση πληρωμής οποιαδήποτε αντιτίμου είτε αυτό έχει σχέση με την μεταφορά, την σίτιση, την στέγαση ή ακόμα και την ιδία την γνώση. Γιατί δεν ανεχόμαστε τον αλληλοσπαραγμό της κοινωνίας που μας επιβάλλεται. Γιατί δεν ανεχόμαστε λογικές ενοχοποίησης που θέτουν εμάς υπεύθυνους της συστημικής κρίσης. Γιατί προτάσσουμε την αλληλεγγύη των θιγόμενων κομματιών της κοινωνίας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο