Την Τετάρτη 7 Μαϊου έλαβε χώρα το πολυδιαφημισμένο πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών. Οι παραταξιακοί συνέρευσαν στην παλιά νομική απ’ το προηγούμενο βράδυ για να στήσουν τα εκλογικά τους κέντρα. Εκεί πέρα πλέον είναι όλα μέλι γάλα μεταξύ τους, αφού ο σκοπός είναι κοινός: Σεβασμός στη διαδικασία που του συντηρεί ως πολιτικές οντότητες, καταβολή μιας τελευταίας προσπάθειας για κάποιες ψήφους και αναμονή του εκλογικού αποτελέσματος.
Ξημερώματα λοιπόν Πέμπτης, το αποτέλεσμα βγάζει τη «δημοκρατική» παράταξη πρώτη, το πράσινο παρηκμασμένο ξαδερφάκι της δεύτερο και έπονται ΕΑΑΚ, ΠΚΣ, ΑΡΕΝ. Η αποχή ως συνήθως αγγίζει το 50% και η γενικότερη εικόνα από άποψη συμμετοχής, επιβεβαιώνει, όσους αναφέραμε πως ο συγκεκριμένος θεσμός είναι μία αναθετική διαδικασία, που δεν εμπεριέχει επί της ουσίας τα φοιτητικό σύνολο, χωρίς να δικαιολογούμε και να προσπαθούμε να καρπωθούμε πολιτικά την συνολικότερη απολιτίκ στάση αδιαφορίας, που ως επί το πλείστον καθορίζει το ποσοστό της αποχής.
Σε κάθε περίπτωση, καταδεικνύεται ότι οι φοιτητικές εκλογές είναι ένας θεσμός που λειτουργεί ανασταλτικά στην ενεργή πολιτική δραστηριοποίηση των φοιτητών, δεδομένου ότι διέπεται στο σύνολό του από το φαντασιακό της ανάθεσης και της εκπροσώπησης. Επιπλέον, είναι πασιφανές πως τα αποτελέσματα των εκλογών ελάχιστα επηρεάστηκαν από την πολιτική κονταρομαχία των παρατάξεων στο χώρο παρέμβασης τους. Ήταν ξεκάθαρα μία μάχη μηχανισμών που στήνουν οι παρατάξεις από την ώρα των εγγραφών του 1ου έτους, μέχρι τις εκλογές. Από τις μεσιτικές, φροντιστηριακές και κοινωνικές παροχές της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, μέχρι τα χυδαία «πολιτικά καφεδάκια» και τα πάρτυ της αριστεράς. Στη μάχη, λοιπόν, αυτών των μηχανισμών η ΔΑΠ κατέχει αναμενόμενα τα ηνία, το φάντασμα της ΠΑΣΠ διατηρείται αξιοπρεπώς και η αριστερά κάνει φιλότιμες προσπάθειες προσθέτοντας κάποιες πορτοκαλοκόκκινες πινελιές αγωνιστικότητας και lifestyle.
Κάνοντας λόγο για την τακτική της αριστεράς, εντύπωση μας προκάλεσε το επιχείρημα που πολλάκις τέθηκε από ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ΜΑΣ, οι οποίοι καλούσαν τους φοιτητές να τους ψηφίσουν, ώστε να μην καταφέρει η ΔΑΠ να βγάλει αυτοδυναμία. Σύμφωνα μ’ αυτήν τη χυδαία συλλογιστική («ψήφισέ μας να μη βγουν οι άλλοι») η πιθανή αυτοδυναμία της ΔΑΠ θα εμπόδιζε τη διεξαγωγή των παραταξιοκεντρικών γενικών συνελεύσεων. Να θυμίσουμε, όμως σε αυτό το σημείο ότι οι πιο πετυχημένες γενικές συνελεύσεις των συλλόγων οργανώθηκαν από τα κάτω και όχι μέσα από ΔΣ και μάλιστα ήταν οι ίδιες παρατάξεις που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο επιχείρημα (εκτός του ΜΑΣ) που τις έτρεχαν. Οι φοιτητές λοιπόν έχουν αποδείξει ότι παρακάμπτουν και ΔΣ και αυτοδυναμίες όταν χρειάζεται. Επίσης δε φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα ότι ο θεσμός των γενικών συνελεύσεων, έχει εκφυλιστεί και αφορά μόνο παραταξιακούς φοιτητές, με τον τρόπο που έχει δομηθεί συνολικά.
Συμπερασματικά, η δημοκρατική ψευδαίσθηση όλων αυτών των διαδικασιών (εκλογές, ΔΣ, ΓΣ) αρχίζει και φθίνει. Η πολιτική συμμετοχή και δράση δεν πραγματώνεται με τη ρίψη ενός κωλόχαρτου στην κάλπη μία φορά το χρόνο, αλλά με τη συνεχή ενασχόληση με τα κοινά, αυτό-οργανωμένα, χωρίς παρατάξεις, φοιτητοπατέρες και πολιτικούς φωστήρες. Εμείς ως Αυτόνομα Σχήματα θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο αυτόνομο, όπου η έρευνα θα καθορίζεται από τις ανάγκες και τις επιταγές της κοινωνίας και όχι του κράτους και των αφεντικών. Για ένα πανεπιστήμιο αμεσοδημοκρατικό χωρίς πρωτοπορίες και εκπροσώπους.
Το παρασκήνιο των φοιτητικών εκλογών
