Την Τετάρτη 18 ΜαΪου πραγματοποιούνται πανελλαδικώς οι φοιτητικές εκλογές, γεγονός που αποτελεί ένα ” παραδοσιακό έθιμο ” του ελληνικού πανεπιστημίου, στο οποίο το φοιτητικό σύνολο καλείται μια φορά το χρόνο να συμμετάσχει σε μια εκλογική διαδικασία, το αποτέλεσμα της οποίας δεν επιλύει σε καμία περίπτωση τα φοιτητικά ζητήματα, αλλά καλλιεργεί διαρκώς τη λογική της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και της αδρανοποίησης των φοιτητών στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Απόδειξη του τελευταίου είναι και η αποχή πάνω του 50% των φοιτητών από τις εκλογές, όπως δείχνουν και τα δεδομένα κάθε χρόνο. Μοναδικό αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών είναι η ” κατάκτηση ”, για όποια παράταξη καταφέρει να μαζέψει αρκετά ψηφαλάκια, μίας ή περισσότερων θέσεων στο Δ.Σ, αποτέλεσμα το οποίο αφήνει ανεπηρέαστα τα ζητήματα στο χώρο του πανεπιστημίου.

Το Δ.Σ αποτελεί έναν θεσμό, στον οποίο το φοιτητικό υποκείμενο δεν έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει ενεργά και άμεσα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, αφού αυτό γίνεται από συγκεκριμένους εκπροσώπους, οι οποίοι ορίζονται από τις παρατάξεις στις οποίες ανήκουν. Ως εκ τούτου ο φοιτητής παραμένει απομονωμένος και επαναπαύεται σε αυτή την αναθετική διαδικασία, υιοθετώντας το ρόλο του θεατή, με τη μειοψηφία να υπερισχύει έναντι της πλειοψηφίας. Στην ίδια μοίρα βρίσκεται και ο θεσμός των γενικών συνελεύσεων, ο οποίος εκφυλίζεται συνεχώς από τις κονταρομαχίες μεταξύ των παρατάξεων και τα παιχνίδια λαΪκισμού που στήνουν στις πλάτες των φοιτητών, με στόχο την ανάδειξη της εκάστοτε παράταξης ή σχήματος και την προσέλκυση περισσότερων φοιτητών-ψήφων.

Πρώτη και καλύτερη σε αυτό το πανηγύρι είναι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ,η οποία διαχρονικώς ακολουθεί την ίδια και απαράλλαχτη τακτική εντός των πανεπιστημίων, στήνοντας καρτέρι κάθε Σεπτέμβρη, περιμένοντας να αρπάξει πρωτοετείς φοιτητές κατά την διάρκεια της εγγραφής και, μέσω ”πολιτικών καφέδων”,φαντασμαγορικών εξόδων σε νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως και πάσης φύσεως ”διευκολύνσεων”,να τους εντάξει στο εκλογικό δυναμικό της. Στα πλαίσια της γενικότερης απολιτικοποίησης του φοιτητικού συνόλου και εν γένει της κοινωνίας, κάνει την εμφάνιση της η παράταξη της Α.ΝΟ.Κ στην Κομοτηνή, η οποία διανύει το δεύτερο χρόνο ύπαρξη της. Όπως έχει φανεί και από την παρουσία της στις γενικές συνελεύσεις αλλά και στο χώρο του πανεπιστημίου, πρόκειται για ένα απολιτίκ μόρφωμα, το οποίο προσκολλείται σε ενδοακαδημαΪκά ζητήματα, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα πολιτικοκοινωνικά, καθώς από τα λεχθέντα και πεπραχθέντα τους προκύπτει σαφώς ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας.

Άξιο αναφοράς των τελευταίων μηνών είναι η κοινή σύμπραξη ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ στις φοιτητικές εκλογές. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια προσπάθεια των ήδη αποδυναμωμένων αριστερών παρατάξεων να συγκεντρώσουν περισσότερες ψήφους στην εκλογική αναμέτρηση. Έτσι, παραβλέποντας τις αρχικές τους διαφωνίες και αντιθέσεις σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, αποφασίζουν κοινή κάθοδο λίγο πριν τις εκλογές, απόφαση η οποία στηρίζεται σε ψηφοθηρικούς λόγους.

Ως Αυτόνομα Σχήματα επιλέγουμε συνειδητά να μη συμμετέχουμε στην εκλογική διαδικασία, καθώς αυτή αποτελεί έναν θεσμό που ενισχύει τη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, αυξάνει τον κοινωνικό καννιβαλισμό, με τις άναρθρες κραυγές των παραταξιακών, κατά τη διάρκεια της εκλογικής καταμέτρησης και αποκλείει, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τον φοιτητή από τη δυνατότητα να συμμετάσχει με αμεσοδημοκρατικό και ουσιαστικό τρόπο στη λήψη αποφάσεων. Επιπλέον, πεποίθηση μας είναι ότι τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με την απόκτηση θέσεων στο Δ.Σ, αλλά με τη διαρκή ενασχόληση με τα κοινά, με την αμεσοδημοκρατική και αντιεραρχική συμμετοχή στους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες. Οι Γενικές Συνελεύσεις, αν και θεσμός εκφυλισμένος, μπορούν να παίξουν ρόλο στην πολιτική δράση και συμμετοχή των φοιτητών, εφόσον διεξάγονται εντελώς διαφορετικά, βασισμένες στην άμεση δημοκρατία, τη συλλογική βούληση, χωρίς καμία ιεραρχική μεσολάβηση και καμία παράταξη.

Σκοπός μας είναι το πανεπιστήμιο να αποτελέσει χώρο, ο οποίος θα διαμορφώνεται από τους ίδιους τους φοιτητές και καθετί θα καθορίζεται από τις ανάγκες και επιταγές της κοινωνίας και όχι από τους εκπροσώπους της κυριαρχίας. Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν έχει ανάγκη από παρατάξεις και φοιτητοπατέρες, αλλά μπορεί η ίδια να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, συλλογικά και αυτοοργανωμένα, αγωνιζόμενη για ένα πανεπιστήμιο αυτόνομο και κοινωνικό.