Φεστιβάλ Αυτόνομων Σχημάτων Κομοτηνής
Τα αυτόνομα Σχήματα Κομοτηνής αποτελούμε συλλογικότητα που δραστηριοποιείται στο χώρο του Πανεπιστημίου από το 2007 μέχρι και σήμερα. Η δράση και ο λόγος μας στοχεύουν αφενός στη σύνδεση του Πανεπιστημίου, και των ζητημάτων που αφορούν αυτό, με την υπόλοιπη κοινωνία σε μια εποχή που ο τεχνοκρατισμός και η ιδιώτευση συνηγορούν προς έναν ανθρωπότυπο απομονωμένο, στραμμένο προς τις ιδιωτικές του ανάγκες, απολαύσεις και προβλήματα. Επιδιώκουμε, αφετέρου λοιπόν, την αναβίωση του συλλογικού αισθήματος, τρόπου ζωής, πολιτικής δράσης και φαντασιακού ενάντια στο κυρίαρχο εξουσιαστικό πλέγμα που θέλει ανθρώπους καταναλωτές, όχι πολίτες μα θεατές μιας αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας και ενός συστήματος που σου μαθαίνει να παραδίδεις τη ζωή σου στα χέρια άλλων.
Παλεύουμε για το σπάσιμο της ανάθεσης σε κάθε πτυχή της ζωής μας, μέσα και έξω από το Πανεπιστήμιο. Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και μέσα από συλλογικές αμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες και συνελεύσεις παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο Ελεύθερο, Δημόσιο και Κοινωνικό. Ελεύθερο για όλους, χωρίς ταξικούς φραγμούς που επιβάλλονται από το υπάρχον κιόλας εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και ελεύθερο κεφαλαιϊκών και κρατικών επιταγών, ένα Πανεπιστήμιο Αυτόνομο. Δημόσιο όχι με την έννοια του κρατικοδίαιτου φορέα, αλλά του θεσμού που θα είναι ανοιχτός σε ολόκληρη την κοινωνία και σε άμεση συνδιαλλαγή με αυτήν. Που οι ανάγκες του θα διαμορφώνονται βάσει κοινωνικών αναγκών και όχι επιταγών του κεφαλαίου. Ένα κοινωνικό δηλαδή πανεπιστήμιο που θα αποτελεί πραγματικό δημόσιο χώρο υγιούς πολιτικοποίησης μακριά από παραταξιακές και κομματικές λογικές και πρακτικές , αλά και αμφισβήτησης και στοχασμού.
Έτσι, στις 21 και 22 Οκτώβρη διοργανώνουμε το 1ο Φεστιβάλ Αυτόνομων Σχημάτων Κομοτηνής σαν μέσο μιας συνολικότερης παρέμβασης τόσο στον χώρο του πανεπιστημίου όσο και γενικότερα μέσα στην κοινωνία.
Την Παρασκευή 21 Οκτώβρη θα καταπιαστούμε με το ζήτημα του Πανεπιστημίου, της πολιτικοποιησης εντός του χώρου αυτού και της γνώσης που αυτό προσφέρει. Το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει αποτελέσει και εξακολουθεί να αποτελεί ένα χώρο μέσα από τον οποίο γεννιούνταν κοινωνικές αντιστάσεις και αμφισβητήσεις κυρίαρχων πολιτικών. Αποτελεί Δημόσιο χώρο με την έννοια ακριβώς της συνάντησης ατομικοτήτων διαφορετικών καταβολών εντός του οποίου είναι δυνατή όχι μόνο η διαλεκτική σύνθεση και η δημιουργία, αλλά και η μέσω συλλογικών και ακηδεμόνευτων διαδικασιών και αγώνων ανασύσταση της έννοιας της συλλογικότητας που δρα και αποφασίζει αυτόνομα χωρίς κανέις να της υποδεικνύει τις όποιες κινήσεις και επιλογές της. Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται το ζήτημα των παρατάξεων στις σχολές υπό το πρίσμα ότι προάγουν την αναθετική λογική που δεσπόζει ευρύτερα στην κοινωνία αποστερώντας από τον καθένα τη δυνατότητα να καθορίζει τη ζωή του. Σαφώς όμως δεν θα μπορούσαμε παρά να καταπιαστούμε και με το ζήτημα της γνώσης που προάγεται μέσα από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, αυτή δηλαδή της στεγνής, τεμαχισμένης γνώσης που προσφέρεται σαν πακέτα δεδομένων ιδανικών για την κάλυψη των αναγκών της παραγωγικής διαδικασίας.
Το Σάββατο 22 αλλάζουμε κατεύθυνση και μιλάμε για την αυτοοργάνωη στα γήπεδα και στον αθλητισμό. Σε μια εποχή στην οποία το θέαμα έχει καταστεί ολόκληρη βιομηχανία, ο αθλητισμός γίνεται και αυτός με τη σειρά του ένα εργαλείο για τη διόγκωση του κέρδους. Μια συνεχής εμπορευματοποίηση του αθλητισμού με ντόπα, με υπεραθλητές που στο βωμό του κερδους και του ανταγωνισμού που επιβάλλει ο πρωταθλητισμός απομακρύνονται από το όποιο ανθρώπιο στοιχείο. Η απάντησή μας σε αυτή τη βιομηχανία του θεάματος του αθλητισμού, που όλο και μεγενθύνεται, η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια και η εντός του πλαισίου αυτού διαφορετική οπαδική κουλτούρα που συγκροτείται στις κερκίδες.