Μέσα στα πλαέσια της καπιταλιστικής κρίσης, το κράτος περνά σε ένα στάδιο αναδιάρθρωσης μέσω συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων των οποίων οι συνέπειες και επιπτώσεις επηρεάζουν ενα ευρύ φάσμα του κοινωνικοπολιτικού βίου και μεταβάλλουν τους συσχετισμούς στην άσκηση της κρατικής εξουσιας. Μεταξύ των μεταρρυθμίσεων αυτών δεν θα μπορούσε να λείπει και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Με αφετηρία το νόμο Διαμοντοπούλου επιβάλλεται σε ΑΕΙ και ΤΕΙ η ψήφιση ενός εσωτερικού κανονισμού για ( εσωτερική )λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών. Ο κανονισμός αυτός ο οποίος πρόκειται να ψηφισθεί και στο Δημοκρήτειο Πανεπιστήμιο Θράκης στις 20 Οκτωβρίου από τη σύγκλητο, φέρει σοβαρές αλλαγές στα ζητήματα φοιτητικής μέριμνας, τόσο στη μετακύλιση του κόστους φοίτησης από το πανεπιστήμιο στους φοιτητές, την εντατικοποίηση των σπουδών όσο και την κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και τα μελλοντικά εργασιακά δικαιώματα.

Αναφορικά με την ενταντικοποίηση των σπουδών το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε ενα ίδρυμα παρασκευής επαγγελματιών τεχνοκρατών με καμιά ανθρωπολογική κατάρτιση και κοινωνικές ευαισθησίες. Με τον εσωτερικό αυτόν κανονισμό εισάγεται ο περιορισμός του χρόνου φοίτησης, με την πρόβλεψη του γενικού ορίου στα ν+2 χρόνια ή ακομα και στα ν χρόνια σε ορισμένα ΤΕΙ των αθηνών. Μεταξύ άλλων προβλέπεται και η διαγραφή φοιτητών μετά από 6 αποτυχημένες προσπάθειες ενός μαθήματος κατά την εξεταστική περίοδο και ακόμα περισσότερο η αυτοδίκαιη διαγραφή τους ύστερα απο 2 παραλείψεις εγγραφής στα εξάμηνα, ενώ παράλληλα ποινικοποιείται η όποια φοιτητική συνδικαλιστική δράση-παρέμβαση μέσα από τη σύσταση πειθαρχικών συμβουλίων.

Με την ψήφιση του ανωτέρου προβλεπόμενου εσωτερικού οργανισμού επέρχεται ένας περαιτέρω περιορισμός στη δημόσια δωρεάν παιδεία οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο στην ιδιωτικοποίηση των σπουδών και τη μετατροπή των ιδρυμάτων αυτών σε “Πανεπιστήμια Α.Ε.” τα οποία λειτουργούν πλέον με λογικές κέρδους και κόστους.Για παράδειγμα αναφέρεται η οριστική κατάργηση της δωρεάν χορήγησης συγγραμμάτων με αποτέλεσμα οι φοιτητές να εξαναγκάζονται ακόμα περισσότερο να πληρώνουν τα συγγράμματα απο την τσέπη τους με άμεση συνέπεια την μετακύλιση του κόστους φοίτησης απο το κράτος και το πανεπιστήμιο στους φοιτητές.

Καταληκτικά, αντιλαμβανόμενοι οτι το πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί σε ένα χώρο κοινωνικών ανταγωνισμών , επιλέγουμε να στεκόμαστε απέναντι σε κάθε υποτίμηση της καθημερινότητας μας στο πανεπιστήμιο και έξω απο αυτό.Η οποιαδήποτε κατάκτηση έχει κερδιθεί με συλλογικούς αγώνες και αντιπαραθέσεις και δεν ήταν παραχώρηση καμιάς εξουσίας. Για αυτό μέσα από την καθημερινή μας πρακτική και χωρίς την αναμονή πεφωτισμένων σωτήρων επιλέγουμε να δημιουργήσουμε το έδαφος για ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο, αυτόνομο, κοινωνικό και αμεσοδημοκτατικό .

ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
*συνελεύσεις αυτόνομων σχημάτων κάθε Πέμπτη στις 20.00

Η πρωτοβουλία για τη φοιτητική μέριμνα έχει συμπληρώσει ήδη έναν μήνα δράσεων και συνελεύσεων, από τη σύσταση της και τα αποτελέσματα είναι ήδη εμφανή. Μετά από μία σειρά τακτικών παρεμβάσεων-καταλήψεων στη λέσχη του Χούτου στην παλιά νομική, καταφέραμε αφενός να σιτίζονται όλοι οι φοιτητές δωρεάν χωρίς κριτήρια κι αφετέρου αποδείξαμε πως η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η άμεση δράση, οδηγούν τόσο στην προάσπιση ήδη κεκτημένων δικαιωμάτων, όσο και στη διεύρυνση τους.

Η πρωτοβουλία έχει αγκαλιαστεί από ένα σημαντικό κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας, αλλά και από συλλογικότητες που παρεμβαίνουν στο πανεπιστήμιο. Επιδιώκει τη διαρκή αλληλεπίδραση και συμπόρευση με την πανεπιστημιακή κοινότητα, χωρίς να παίζει το ρόλο του σωτήρα, ή της πρωτοπορίας. Το γεγονός αυτό, είναι εμφανές στις δράσεις μας, αλλά και από τον χαρακτήρα των συνελεύσεων μας, που διαπνέονται από τις αρχές της σύνθεσης και της συνδιαμόρφωσης, της έλλειψης γραφειοκρατίας, της ακηδεμόνευτης έκφρασης.Σ’ αυτόν λοιπόν το γεμάτο μήνα διαρκούς παρέμβασης, ενάντια στους διαχωρισμούς, τους κοινωνικούς-ταξικούς φραγμούς στο επίπεδο της φοιτητικής μέριμνας, αλλά και ενάντια στη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές, ήρθαμε αντιμέτωποι με τα ισχυρά συμφέροντα, τόσο των ιδιωτών, όσο και αυτών που υπερασπίζονται την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.  Πιο συγκεκριμένα, αντιμετωπίσαμε από την πρώτη μας δράση, τόσο την συκοφάντηση, όσο και τον τραμπουκισμό από την πλευρά της εργοδοσίας του Χούτου και των εκφραστών της. Χαρακτηριστικές ήταν οι απειλές και οι επικλήσεις στο συναίσθημα από εγκάθετο προϊστάμενο, για δήθεν απολύσεις και περικοπές στα μεροκάματα εργαζομένων, σε μία προσπάθεια να μας φέρουν απέναντι τους, οι οποίες διαψεύστηκαν στη συνέχεια από τον ίδιο. Κορύφωση αυτών των πρακτικών, ήταν η αναίτια και τραμπούκικη επίθεση εγκάθετου εργαζόμενου σε φοιτήτρια μέλους της πρωτοβουλίας. Μάλιστα, στην κορύφωση της πίεσης που ασκήσαμε, στην Τρίτη κατάληψη της λέσχης εμφανίστηκε ο ίδιος ο Χούτος, ο οποίος αφού τραμπούκισε τα μέλη της πρωτοβουλίας, με ατάκες τύπου ‘’ωραίο το αλογάκι?’’, ‘’προτιμώ να δώσω το φαγητό στα σκυλιά, από το να το μοιράσω στους φοιτητές’’, αποχώρησε απειλώντας με μηνύσεις. Ο εν λόγω ‘’κύριος’’ έχει διαμορφώσει ένα τέτοιο εργασιακό καθεστώς στο ‘’κατάστημά του’’ στο οποίο απαιτεί από τους εργαζόμενους, πέρα από το να εργάζονται στα πόστα τους, να παίζουν και τον ρόλο των security-προστατών της περιουσίας του.

Απέναντι όμως σε αυτές τις πρακτικές και αυτού του είδους τη λογική υπάρχει μία πολύ ισχυρή και δυναμική μερίδα της φοιτητικής κοινότητας, η οποία απαντά στις απειλές και τους τραμπουκισμούς, αντιπαραβάλλοντας και έμπρακτα ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, βασισμένο στις αξίες της αλληλεγγύης, της αντίστασης σε καθετί που προσβάλλει τα δικαιώματα μας, και της αυτοδιαχείρισης. Απαιτούμενο για να συνεχίσει και να πετύχει νίκες η πρωτοβουλία για την φοιτητική μέριμνα, είναι η συμμετοχή όλων των φοιτητών/τριών σ’ αυτήν, καταργώντας έτσι στην πράξη τη λογική της ανάθεσης και παλεύοντας για τα αυτονόητα.

Για την φοιτητική μέριμνα…

Την Τετάρτη 24/9, ένας φοιτητής που ήθελε να μεταφερθεί στη λέσχη και δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώσει το αντίτιμο των 0,60 ευρώ μετά από κλήση της αστυνομίας από τον οδηγό του λεωφορείου προσήχθη στο αστυνομικό τμήμα Κομοτηνής. Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε κατάληψη της πρυτανείας, λόγω της οποίας δεσμεύτηκε ο αντιπρύτανης να καταργήσει τα 60λεπτα λεωφορεία και να επαναφέρει τα δωρεάν δρομολόγια.

Μετά το τέλος της κατάληψης συγκλήθηκε πρωτοβουλία φοιτητών/τριών με σκοπό τόσο οι δεσμεύσεις του πρύτανη να πραγματοποιηθούν, όσο και να ανοίξουν τα ζητήματα της φοιτητικής μέριμνας στο σύνολο της φοιτητικής κοινότητας. Η φοιτητική μέριμνα όσον αφορά την Κομοτηνή έχει να κάνει με τη μεταφορά, τη σίτιση και τη στέγαση.

Όσον αφορά τη σίτιση, η κατάσταση είναι λίγο-πολύ γνωστή. Στην πόλη λειτουργούν δύο λέσχες. Αρχικά την κάτω λέσχη διαχειρίζεται ο ιδιώτης ‘Χούτος’, ο οποίος αισχροκερδεί σε βάρος της φοιτητικής κοινότητας, με την ανοχή της πρυτανικής αρχής. Το μενού του ‘Χούτου’ περιλαμβάνει διαχωρισμό των φοιτητών/τριών σε προνομιούχους και μη, με βάση τα εισοδηματικά κριτήρια των οικογενειών τους, εμποδίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση των ‘μη προνομιούχων’ στη λέσχη.

Ως ιδιώτης ο Χούτος πλήρως εναρμονισμένος με τις πρακτικές και τη λογική το κέρδους, πέρα από το αντίτιμο των 2,20 ευρώ υποβαθμίζει την ποιότητα των προϊόντων που παρέχει  σερβίροντας σε πολλές περιπτώσεις μέχρι και κρέας αλόγου, όπως αποδείχθηκε από τα πρόστιμα που του επιβλήθηκαν πέρυσι. Βέβαια, η εναντίωση μας απέναντι στο Χούτο δεν περιορίζεται στην ποιότητα και στο αντίτιμο του φαγητού, αλλά έγκειται στην γενικότερη άρνηση της εισόδου του κεφαλαίου και της λογικής του κέρδους, στα πανεπιστήμια. Την ίδια στιγμή που η μία από τις δύο λέσχες βρίσκεται στον έλεγχο του ιδιώτη Χούτου, στην πάνω λέσχη, η οποία χρηματοδοτούνταν μέχρι τα τελευταία χρόνια από το πανεπιστήμιο επικρατεί μία ιδιότυπη κατάσταση.

Η ελεύθερη πρόσβαση και η δωρεάν παροχή στην πάνω και στην κάτω λέσχη αποτελούσε κεκτημένο των αγώνων του φοιτητικού κινήματος του 2010, αφήνοντας παρακαταθήκη για το πώς μαζικοί και συλλογικοί αγώνες μπορούν να αποφέρουν αποτελέσματα και να πετυχαίνουν νίκες. Στην περίπτωση της πάνω λέσχης μέχρι πριν από τρία χρόνια οι μερίδες φαγητού έφταναν για να σιτίσουν σχεδόν όλους τους φοιτητές/τριες. Πλέον στα πλαίσια της υποχρηματοδότησης, οι μερίδες έχουν μειωθεί δραματικά, με αποτέλεσμα το φαγητό να τελειώνει σε ένα τέταρτο και να μην σιτίζονται ούτε οι φοιτητές που μένουν στις εστίες.

Στο πλαίσιο της φοιτητικής μέριμνας, εντάσσεται και το ζήτημα της στέγασης στις εστίες. Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι τα κριτήρια επιλογής είναι πολύ αυστηρά και ο αριθμός των δωματίων είναι πολύ περιορισμένος. Η φοιτητική μέριμνα σε αυτόν τον τομέα είναι  ελλειμματική καθώς επίσης και  ο διαχωρισμός σε εστιακούς φοιτητές και μη  είναι εικονικός.  Επί της ουσίας λοιπόν, οι φοιτητές ανεξάρτητα από το αν είναι εστιακοί η μη αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα.

Με βάση αυτά τα προβλήματα και επειδή έχουμε ξανακούσει πολλές υποσχέσεις στο παρελθόν από Πρυτάνεις και Αντιπρυτάνεις, θα διεκδικήσουμε τα αυτονόητα με συλλογικές διαδικασίες, καθώς  αυτά δεν αποτελούν προνόμια αλλά δικαιώματα όλων των φοιτητών και φοιτητριών.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 6/10 ΣΤΙΣ 17.00 ΣΤΟ ΦΟΥΑΓΙΕ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ (ΠΑΛΙΑ ΝΟΜΙΚΗ).

ΚΑΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΝΟΜΙΚΗΣ, ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΣΙΤΙΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 2/10 ΣΤΙΣ 12.00.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ

Τα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν το στυλοβάτη της ανάθεσης μέσα στα πανεπιστήμια κι αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής ανάλυσης, είναι πραγματικότητα. 7 φοιτητές  (παραπάνω ή λιγότεροι ανάλογα με τη σχολή) με αποφασιστική αρμοδιότητα, καθορίζουν τη θέση που θα πάρει ο σύλλογος σε οποιοδήποτε θέμα επιλέξουν να θέσουν προς συζήτηση. Εφόσον θεσμοθετημένα λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς, με στοιχειώδη γνώση πολιτικής ορολογίας, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως μιλάμε για έναν ολιγαρχικό θεσμό. ΠΡΟΣΟΧΗ: Το ότι είναι εκλεγμένο όργανο δεν το καθιστά δημοκρατικό, μόνο στο διεστραμμένο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό η εκλογή θεωρείται χαρακτηριστικό της δημοκρατίας. Στη δημοκρατία που δε θεωρεί ότι υπάρχουν ειδικοί στην πολιτική υπάρχει κλήρωση και κυκλικότητα όχι εκλογή.

Οι παρατάξεις της αριστεράς στην Κομοτηνή λοιπόν, δεδομένου ότι ο μόνος τρόπος που μπορούν να εκλάβουν τη δημοκρατία είναι το κοινοβούλιο, οι εκλογές, τα δημοτικά συμβούλια και οι κομματικές διαδικασίες τύπου «κάτσε να μας πουν τι κάνανε στην Αθήνα», αποδέχονται πλήρως αυτό το ολιγαρχικό πλαίσιο των διοικητικών συμβουλίων.Αποφάσισαν λοιπόν στις 18/9 να κατεβάσουν τους συλλόγους στην αντιφασιστική πορεία για τον Παύλο Φύσσα. Να κατεβάσουν, γιατί καμία δημοκρατική, συλλογική διαδικασία του συλλόγου δεν πήρε αυτή την απόφαση, τόσο για τη συμμετοχή στην πορεία όσο και για τους όρους αυτής (πανό, συνθήματα, περιφρούρηση).

«Και που είναι το κακό που κατέβηκε έστω κι έτσι ο σύλλογος;» Στο ότι έτσι ο σύλλογος καθίσταται έρμαιο των συσχετισμών του ΔΣ. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται και η ενδεχόμενη συμμετοχή του συλλόγου σε πορεία για τα Ιμια μετά από πρόταση της ΔΑΠ και υπερψήφισή της, ή σε απεργία του ΠΑΜΕ, όπως έχει ξαναγίνει. Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο το οπορτουνίστικο αυτό μονοπάτι της αριστεράς του στυλ «κατεβάζουμε το σύλλογο, χωρίς ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση, με συνθήματα, πανό και περιφρούρηση που γουστάρουμε εμείς, όποτε μας βολεύει.»

Επίσης υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν είναι δημοκρατικό. Καλλιεργεί την ανάθεση, αποξενώνει το φοιτητή από τη διαδικασία της συναπόφασης. Ας πούμε ότι η ΑΡΕΝ που είναι μία παράταξη πνιγμένη μέσα στη λογική της ανάθεσης και της θεσμικής νομιμότητας δεν το αντιλαμβάνεται. Τα ΕΕΑΚ που παπαγαλίζουν συνεχώς το σύνθημα «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις», πως νομιμοποιούν μια τέτοια απόφαση; Όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις, αλλά όταν μας βολεύει εξουσία και στα ΔΣ;

«Καλό είναι να φαίνεται ότι στηρίζουν οι σύλλογοι». Να φαίνεται ακριβώς αυτό. Σ΄ αυτό το ρήμα συνοψίζεται όλη η παρέμβαση της αριστεράς στα πανεπιστήμια. Στο τι φαίνεται ότι κάνουν. Γιατί αυτό μετράει στις εκλογές. Το αν στην πραγματικότητα και επί της ουσίας στηρίζουν οι σύλλογοι δεν την αφορά. Αρκεί να φαίνεται. Είστε άξιοι λοιπόν της μοίρας και των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος που οραματίζεστε.

Όλοι μας πρωτομπαίνοντας στο πανεπιστήμιο πιστέψαμε ότι ανοίγεται μπροστά μας η ζωή, ότι τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Η ίδια η πραγματικότητα ήρθε όμως να μας διαψεύσει και να μας αποδείξει ότι πολλά παιδιά που δεν πέρασαν σε σχολές είναι πολύ πιο κοντά στην εκπλήρωση των ονείρων τους απ’ ότι εμείς!

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Μπορεί κανείς να δώσει πολλές ερμηνείες. Σημασία έχει ότι αργά ή γρήγορα, όλοι βλέπουμε πως το αντικείμενο που επιλέξαμε καμία σχέση δεν έχει με αυτό που φανταζόμασταν και πως διαμορφώνει μία καθημερινότητα εξίσου ανιαρή και κενή νοήματος όσο αυτή των σχολικών θρανίων. Τη στιγμή λοιπόν που τα περισσότερα πανεπιστήμια ανακοινώνουν ότι πιθανότατα δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα στη χρονιά, λόγω των περικοπών, εμείς αναρωτιόμαστε: Τι θέση πρέπει να πάρουμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση;

Η απάντηση της αριστεράς γνωστή και τετριμμένη: Να υπερασπιστούμε το δημόσιο (κρατικό) πανεπιστήμιο. Ως αυτόνομα σχήματα έχουμε διαφορετική λογική. Προφανώς και δε θέλουμε και θα κάνουμε τα πάντα για να εμποδίσουμε την καθολική ιδιωτικοποίηση της παιδείας, καθώς σε κάθε περίπτωση η γνώση είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα ούτε εργαλείο για τις ανάγκες των αφεντικών. Ωστόσο καλώς ή κακώς το κρατικό πανεπιστήμιο πεθαίνει. Η εξουσία έχει πρόταση: ιδιωτικοποίηση. Εμείς σαν αντιπρόταση δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τη διατήρηση της υπάρχουσας προβληματικής φόρμας, πλαισιωμένη από ευχολόγια για ισχυρά πτυχία. Επιλέγουμε να φανταστούμε, να επεξεργαστούμε και εν τέλει να διαμορφώσουμε μακροπρόθεσμα το πανεπιστήμιο και γενικότερα την παιδεία που θα είναι κοντά στις πραγματικές μας ανάγκες, τις οποίες γνωρίζουμε πάνω από όλα εμείς και όχι το κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει έναν διάλογο που θα ξεπερνάει τις έτοιμες λύσεις των «αγωνιστικών» παρατάξεων, των βουλευτάδων και των κάθε λογής παραγόντων. Προϋποθέτει ένα διάλογο που θα αφορά ολόκληρη την κοινωνία, μέρος της οποίας είναι η πανεπιστημιακή κοινότητα, που απ’ την πλευρά της πρέπει να τον οπλίσει με χαρακτηριστικά ακηδεμόνευτα και αμεσοδημοκρατικά.

Η αποχώρηση του κράτους αφήνει χώρο για δημιουργία, τον οποίο οφείλουμε να τον εκμεταλλευτούμε και να μην τον αφήσουμε βορά στα αρπακτικά της εξουσίας που θα ορμήξουν  να τον κατασπαράξουν στις πλάτες όλων μας.

Η άποψή μας για το πανεπιστήμιο σήμερα:

Ως Αυτόνομα Σχήματα θεωρούμε ότι τόσο η δομή του σύγχρονου πανεπιστημίου, όσο και το περιεχόμενο της γνώσης που αυτό παρέχει δεν εξυπηρετούν σε καμία περίπτωση τις ανάγκες της κοινωνίας. Ας σκεφτούμε την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, όπως την οραματίζονται χρόνια τώρα και έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αυτή δεν σημαίνει μόνο την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων σε δημόσια ιδρύματα. Στο αμερικανικό και αγγλοσαξονικό μοντέλο, ο ορισμός των εταιρικών πανεπιστημίων δεν εξαρτάται τόσο από τη νομική κατάστασή τους: είναι τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά, και χρηματοδοτούνται τόσο από το κράτος όσο και από εταιρίες.  Αυτό σημαίνει ένα πανεπιστήμιο πέρα από τη διαλεκτική μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, κράτους και αγοράς. ”Εταιρικό πανεπιστήμιο” σημαίνει ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει εταιρία – να λειτουργεί με βάση το λογισμό του κόστους-κέρδους, τον ορθολογισμό του προϋπολογισμού και τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού, για να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά εκπαίδευσης. Αντιλαμβανόμαστε τί μπορεί να σημαίνει αυτό για την ίδια την υφή της γνώσης, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ουδέτερη, αλλά και για το μοντέλο εργαζόμενου το οποίο προάγεται. Με λίγα λόγια στείρος επαγγελματισμός, απουσία κριτικής και παραγωγικής σκέψης, αποστειρωμένη εξειδίκευση, χαρακτηριστικά που αρμόζουν σε εργασιακές σχέσεις χαλαρές, ευέλικτες και προσαρμόσιμες στις απαιτήσεις των εταιριών που «προσφέρουν» απασχόληση για 500 ευρώ.

Εγγραφές, παρατάξεις και κόμματα

Αν έχεις γνωρίσει ήδη «φίλους» στην πλατεία που σου δίνουν τηλέφωνα για σπίτια και σου προτείνουν καφέδες και νυχτερινές εξόδους , πρόκειται για ξεφτιλισμένους δαπίτες η πασπίτες που σε βλέπουν ως μια ψήφο με πόδια και είναι αυτοί που θα αποπειραθούν να σε βοηθήσουν να γραφτείς στη σχολή. Η στοιχειώδης αξιοπρέπεια επιβάλει από το να τους αγνοήσεις μέχρι να χύσεις λίγο καφέ στα καινούργια πουκάμισα που θα φοράνε για τις εγγραφές.

Το άκρο της αποπολιτικοποίησης και της αδιαφορίας των φοιτητών στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα, συναντά στην Ελλάδα το άλλο άκρο, αυτό του καρκινώματος του φοιτητικού συνδικαλισμού μέσω των παρατάξεων. Τον εμετό και τη μπόχα των καθεστωτικών παρατάξεων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (πελατεία, χαρτογράφηση, μπραβιλίκια, νεοπλουτισμός, εξατομίκευση) συναγωνίζεται επάξια εδώ και χρόνια η γραφικότητα και η υποκρισία των παρατάξεων της αριστεράς. Εδώ και χρόνια έχει γίνει ξεκάθαρη η προσέγγιση φοιτητών ως ψηφοφόρους και η μετέπειτα απόπειρα ένταξης τους στις ευρύτερες οργανώσεις και κόμματα από τα οποία είναι δήθεν ανεξάρτητες, πάντα στο όνομα του αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι η χρονιά και οι αγώνες τελειώνουν γι’ αυτούς μετά το πέρας των φοιτητικών εκλογών του Απρίλη, που αποτελούν ένα θέαμα που κάθε νοήμον άνθρωπος όταν το βλέπει ξερνάει μέχρι κι από τ’ αυτιά.

Που θα μας βρείτε:

Σημεία αναφοράς μας είναι τα τραπεζάκια μας στη σχολή, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος adelante, όπου διεξάγονται συνήθως οι συνελεύσεις μας και φυσικά οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία, η οποία δεν είναι χειραγωγούμενη από κάποιον κομματικό/εξουσιαστικό μηχανισμό!

askomotinis.espivblogs.net

Περί διαγραφών..
Τέλη Αυγούστου και λίγο πριν την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους ο γνωστός για την διαπόμπευση οροθετικών γυναικών πριν δύο χρόνια υπουργός υγείας και νυν υπουργός παιδείας,Ανδρέας Λοβέρδος κατέθεσε νέα τροπολογία για τις διαγραφές των “αιώνιων φοιτητών”.Η συγκεκριμένη τροπολογία ορίζει ότι επέρχεται αυτοδίκαιη απώλεια της φοιτητικής  ιδιότητας σε όσους δεν έχουν συμμετάσχει σε τουλάχιστον μια εξεταστική περίοδο τα δύο προηγούμενα ακαδημαϊκά έτη.
Από την πρώτη του Σεπτέμβρη θα διαγραφούν όλοι οι “αιώνιοι φοιτητές” διατρανεί όπου βρεθεί (καθεστωτικά media,περιοδείες,κοινοβουλευτικοί θίασοι)ο προαναφερθείς κρατικοδίαιτος επαγγελματίας υπουργός.”Θα διαγραφούν,επιτέλους,τα καρκινώματα του ελληνικού πανεπιστημίου”σχολιάζουν με ανακούφιση megαναθρέμενοι σε δημοσιογραφικά sites και τοσυμπέρασμα που διαχέεται από τα Μ.Μ.Ε είναι πως χάρη σε αυτήν την τροπολογία θα χρηματοδοτούνται πλέον τα ελληνικά πανεπιστήμια σύμφωνα με τον πραγματικό αριθμό τωνφοιτητών και όχι τον πλασματικό.
Ωστόσο,εμείς απ΄την πλευρά μας δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τη σημασία αυτής της ρύθμισης.Τούτο διότι,γνωρίζουμε πως η χρηματοδότηση για την παίδεια είναι μηδαμινή,η δωρεάν σίτιση και στέγαση για τους φοιτητές έχει πάψει να υφίσταται πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και στην πλειονότητα των φοιτητών δεν παρέχονται ούτε τα απαραίτητα συγγράμματα για τις σπουδές τους.Η ζημία,λοιπόν,η οποία επιφέρουν οι¨λιμνάζοντες¨,όπως τους αποκαλούν,φοιτητές για το κράτος είναι υπέμετρα ασήμαντη.
Συνεπώς,είναι πασιφανές πως η διαγραφή των συγκεκριμένων φοιτητών είναι μια κίνηση που εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχέδιο της κυριαρχίας για την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα εργοστάσιο παραγωγής τεχνοκρατών και εντολοδόχων.Πρώτα οι διαγραφές των ¨αιωνίων¨,έπονται οι διαγραφές των φοιτητών που δεν θα καταφέρνουν να παίρνουν το πτυχίο στα ν+2 έτη και η κατάσταση εξαίρεσης θα διαιωνίζεται από κράτος και κεφάλαιο εώς ότου το πανεπιστήμιο μετατραπεί σε αστείρευτη πηγή υπηρετών της τεχνοκρατικής γνώσης και της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Ως αυτόνομα σχήματα θεωρούμε την γνώση και την έρευνα δημόσια αγαθά και είμαστε απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρεί από τα πάνω να θέσει περιορισμούς και προϋποθέσεις για το υποκείμενο του φοιτητή.Το πανεπιστήμιο ανήκει στην κοινωνία και οι αιώνιοι φοιτητές είναι μέλη αυτής.

Καμία διαγραφή σε καμία σχολή.
ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ