Ποιοί είμαστε:

Τα Αυτόνομα Σχήματα Κομοτηνής αποτελούμε από το 2007 μία συλλογικότητα/σχήμα παρέμβασης στις σχολές του Δημοκρίτειου πανεπιστημίου. Είμαστε Αυτόνομοι γιατί δεν ετεροκαθοριζόμαστε από κανέναν κομματικό/παραταξιακό μηχανισμό, από καμία πολιτική γραμμή, από κανένα στεγανό ιδεολογικό σχήμα. Οι απόψεις και οι θέσεις μας προκύπτουν από τις τακτικές συναντήσεις/συνελεύσεις μας, οι οποίες χαρακτηρίζονται από πλήρη έλλειψη ιεραρχίας και διεξάγονται στα πλαίσια των κανόνων της  Άμεσης Δημοκρατίας. Οι συναντήσεις αυτές είναι ανοιχτές, με την έννοια ότι μπορεί ο καθένας να συμμετάσχει σε αυτές  ή να τις παρακολουθήσει  και  λαμβάνουν χώρα στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο adelante, δηλαδή όχι σε σπίτια ή σε κομματικά γραφεία. Είμαστε συλλογικότητα/σχήμα και όχι παράταξη γιατί εναντιωνόμαστε και δε συμμετέχουμε ούτε στους ολιγαρχικούς θεσμούς εκπροσώπησης των φοιτητών, όπως τα διοικητικά συμβούλια, αλλά ούτε και στο κομματικό πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών. Επίσης, δε θεωρούμε ότι εκπροσωπούμε κανέναν, δεν επιθυμούμε να αποτελέσουμε καμία πρωτοπορία, δεν προσπαθούμε να κάνουμε «πολιτική» προωθώντας θέσεις κομμάτων, αλλά αντιθέτως επιδιώκουμε μία ζωντανή διαδικασία αλληλεπίδρασης με το φοιτητικό σύνολο και την πανεπιστημιακή κοινότητα γενικότερα

Ελληνικό κρατικό πανεπιστήμιο 2013: Φέτος το έργο θα είναι lowbudget!

Όλοι μας πρωτομπαίνοντας στο πανεπιστήμιο πιστέψαμε ότι ανοίγεται μπροστά μας η ζωή, ότι τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Η ίδια η πραγματικότητα ήρθε όμως να μας διαψεύσει και να μας αποδείξει ότι πολλά παιδιά που δεν πέρασαν σε σχολές είναι πολύ πιο κοντά στην εκπλήρωση των ονείρων τους απ’ ότι εμείς!

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Μπορεί κανείς να δώσει πολλές ερμηνείες. Σημασία έχει ότι αργά ή γρήγορα, όλοι βλέπουμε πως το αντικείμενο που επιλέξαμε καμία σχέση δεν έχει με αυτό που φανταζόμασταν και πως διαμορφώνει μία καθημερινότητα εξίσου ανιαρή και κενή νοήματος όσο αυτή των σχολικών θρανίων. Τη στιγμή λοιπόν που τα περισσότερα πανεπιστήμια ανακοινώνουν ότι πιθανότατα δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα στη χρονιά, λόγω των περικοπών, εμείς αναρωτιόμαστε: Τι θέση πρέπει να πάρουμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση;

Η απάντηση της αριστεράς γνωστή και τετριμμένη: Να υπερασπιστούμε το δημόσιο (κρατικό) πανεπιστήμιο. Ως αυτόνομα σχήματα έχουμε διαφορετική λογική. Προφανώς και δε θέλουμε και θα κάνουμε τα πάντα για να εμποδίσουμε την καθολική ιδιωτικοποίηση της παιδείας, καθώς σε κάθε περίπτωση η γνώση είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα ούτε εργαλείο για τις ανάγκες των αφεντικών. Ωστόσο καλώς ή κακώς το κρατικό πανεπιστήμιο πεθαίνει. Η εξουσία έχει πρόταση: ιδιωτικοποίηση. Εμείς σαν αντιπρόταση δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τη διατήρηση της υπάρχουσας προβληματικής φόρμας, πλαισιωμένη από ευχολόγια για ισχυρά πτυχία. Επιλέγουμε να φανταστούμε, να επεξεργαστούμε και εν τέλει να διαμορφώσουμε μακροπρόθεσμα το πανεπιστήμιο και γενικότερα την παιδεία που θα είναι κοντά στις πραγματικές μας ανάγκες, τις οποίες γνωρίζουμε πάνω από όλα εμείς και όχι το κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει έναν διάλογο που θα ξεπερνάει τις έτοιμες λύσεις των «αγωνιστικών» παρατάξεων, των βουλευτάδων και των κάθε λογής παραγόντων. Προϋποθέτει ένα διάλογο που θα αφορά ολόκληρη την κοινωνία, μέρος της οποίας είναι η πανεπιστημιακή κοινότητα, που απ’ την πλευρά της πρέπει να τον οπλίσει με χαρακτηριστικά ακηδεμόνευτα και αμεσοδημοκρατικά.

Η αποχώρηση του κράτους αφήνει χώρο για δημιουργία, τον οποίο οφείλουμε να τον εκμεταλλευτούμε και να μην τον αφήσουμε βορά στα αρπακτικά της εξουσίας που θα ορμήξουν  να τον κατασπαράξουν στις πλάτες όλων μας.

Η άποψή μας για το πανεπιστήμιο σήμερα:

Ως Αυτόνομα Σχήματα θεωρούμε ότι τόσο η δομή του σύγχρονου πανεπιστημίου, όσο και το περιεχόμενο της γνώσης που αυτό παρέχει δεν εξυπηρετούν σε καμία περίπτωση τις ανάγκες της κοινωνίας. Ας σκεφτούμε την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, όπως την οραματίζονται χρόνια τώρα και έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αυτή δεν σημαίνει μόνο την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων σε δημόσια ιδρύματα. Στο αμερικανικό και αγγλοσαξονικό μοντέλο, ο ορισμός των εταιρικών πανεπιστημίων δεν εξαρτάται τόσο από τη νομική κατάστασή τους: είναι τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά, και χρηματοδοτούνται τόσο από το κράτος όσο και από εταιρίες.  Αυτό σημαίνει ένα πανεπιστήμιο πέρα από τη διαλεκτική μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, κράτους και αγοράς. ”Εταιρικό πανεπιστήμιο” σημαίνει ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει εταιρία – να λειτουργεί με βάση το λογισμό του κόστους-κέρδους, τον ορθολογισμό του προϋπολογισμού και τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού, για να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά εκπαίδευσης. Αντιλαμβανόμαστε τί μπορεί να σημαίνει αυτό για την ίδια την υφή της γνώσης, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ουδέτερη, αλλά και για το μοντέλο εργαζόμενου το οποίο προάγεται. Με λίγα λόγια στείρος επαγγελματισμός, απουσία κριτικής και παραγωγικής σκέψης, αποστειρωμένη εξειδίκευση, χαρακτηριστικά που αρμόζουν σε εργασιακές σχέσεις χαλαρές, ευέλικτες και προσαρμόσιμες στις απαιτήσεις των εταιριών που «προσφέρουν» απασχόληση για 500 ευρώ.

Εγγραφές, παρατάξεις και κόμματα

Αν έχεις γνωρίσει ήδη «φίλους» στην πλατεία που σου δίνουν τηλέφωνα για σπίτια και σου προτείνουν καφέδες και νυχτερινές εξόδους , πρόκειται για ξεφτιλισμένους δαπίτες η πασπίτες που σε βλέπουν ως μια ψήφο με πόδια και είναι αυτοί που θα αποπειραθούν να σε βοηθήσουν να γραφτείς στη σχολή. Η στοιχειώδης αξιοπρέπεια επιβάλει από το να τους αγνοήσεις μέχρι να χύσεις λίγο καφέ στα καινούργια πουκάμισα που θα φοράνε για τις εγγραφές.

Το άκρο της αποπολιτικοποίησης και της αδιαφορίας των φοιτητών στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα, συναντά στην Ελλάδα το άλλο άκρο, αυτό του καρκινώματος του φοιτητικού συνδικαλισμού μέσω των παρατάξεων. Τον εμετό και τη μπόχα των καθεστωτικών παρατάξεων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (πελατεία, χαρτογράφηση, μπραβιλίκια, νεοπλουτισμός, εξατομίκευση) συναγωνίζεται επάξια εδώ και χρόνια η γραφικότητα και η υποκρισία των παρατάξεων της αριστεράς. Εδώ και χρόνια έχει γίνει ξεκάθαρη η προσέγγιση φοιτητών ως ψηφοφόρους και η μετέπειτα απόπειρα ένταξης τους στις ευρύτερες οργανώσεις και κόμματα από τα οποία είναι δήθεν ανεξάρτητες, πάντα στο όνομα του αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι η χρονιά και οι αγώνες τελειώνουν γι’ αυτούς μετά το πέρας των φοιτητικών εκλογών του Απρίλη, που αποτελούν ένα θέαμα που κάθε νοήμον άνθρωπος όταν το βλέπει ξερνάει μέχρι κι από τ’ αυτιά.

Που θα μας βρείτε:

Σημεία αναφοράς μας είναι τα τραπεζάκια μας στη σχολή, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος adelante, όπου διεξάγονται συνήθως οι συνελεύσεις μας και φυσικά οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία, η οποία δεν είναι χειραγωγούμενη από κάποιον κομματικό/εξουσιαστικό μηχανισμό!