ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοέμβρη εφτά σχεδόν ταυτόχρονες βομβιστικές επιθέσεις σημειώθηκαν σε κεντρικά σημεία του Παρισιού με ευθύνη του “ισλαμικού κράτους” αφήνοντας περισσότερους από 120 νεκρούς και αρκετές εκατοντάδες τραυματίες. Η απάντηση του γαλλικού κράτους ήταν άμεση. Αφού πρώτα εισέβαλαν στους χώρους των επιθέσεων σκοτώνοντας τους δράστες, έπειτα κήρυξαν τη χώρα σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης κλείνοντας τα σύνορα και κατεβάζοντας πλήθος στρατιωτικών δυνάμεων στο δρόμο. Έξι μέρες μετά η γαλλική εθνοσυνέλευση έδωσε το πράσινο φως στην τρίμηνη παράταση του παραπάνω μέτρου (το οποίο σύμφωνα με το γαλλικό σύνταγμα δεν μπορούσε να ξεπερνάει τις 12 μέρες) και ενέκρινε τροπολογία η οποία επιτρέπει χρήση ηλεκτρονικού βραχιολιού για τον καλύτερο έλεγχο ορισμένων εκ των προσώπων στα οποία έχει επιβληθεί κατ’ οίκον περιορισμός. Ενδεικτικά πρέπει να αναφερθεί ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης μεταβάλλει επικίνδυνα την έκταση και το περιθώριο ελιγμών των δυνάμεων καταστολής αναφορικά με το μέτρο του κατ’οίκον περιορισμού, την έκδοση ενταλμάτων έρευνας και την προφυλάκιση προσώπων που θεωρούνται ύποπτα για τρομοκρατία. Τέτοια μέτρα δεν καταφέρνουν παρά να καταργούν στην πράξη πλήθος ατομικών και συλλογικών ελευθεριών και να θέτουν συγκεκριμένες ομάδες πολιτών σε κατάσταση εξαίρεσης κάτω από ένα ασαφές πλαίσιο αποτροπής μιας μελλοντικής διατάραξης της δημόσιας τάξης.

Στον απόηχο των επιθέσεων αυτών, δόθηκε το έναυσμα σε χώρες όπως η Γερμανία και το Βέλγιο να κλείσουν και αυτές με τη σειρά τους τα σύνορα και να ενισχύσουν την παρουσία των ενόπλων δυνάμεων στους δρόμους του Παρισιού με δικό τους στρατό. Οι κινήσεις αυτές επανέφεραν στο επίκεντρο το φαινόμενο της ισλαμοφοβίας, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, σε μια Ευρώπη που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων-μεταναστών μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι λοιπόν η Ευρώπη-φρούριο θωρακίζεται ακόμα περισσότερο κόντρα στην «εισβολή του ξένου στοιχείου», το οποίο επιμελώς φροντίζει να στιγματίσει ως «απειλή» κόντρα στη φυλετική καθαρότητα και την εθνική κυριαρχία.

Την ίδια μέρα με τις επιθέσεις στο Παρίσι πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σημειώθηκαν στο Λίβανο και στην Υεμένη, επίσης με ευθύνη του ισλαμικού κράτους, οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε εκατοντάδες αθώους. Επιθέσεις που άφησαν ασυγκίνητη την πλειοψηφία των Ευρωπαίων, οι οποίοι αγνόησαν επιδεικτικά τις προαναφερθείσες δολοφονίες θεωρώντας την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες αυτές «φυσιολογική» ή και τους «δικούς τους» νεκρούς σημαντικότερους. Η λογική αυτή σύγκρισης των ανθρώπινων ζωών μόνο σε νοσηρά συμπεράσματα μπορεί να οδηγήσει καθώς ούτε η χώρα, ούτε ο αριθμός των θυμάτων, ούτε η εθνικότητά τους, ούτε και τίποτα άλλο μπορεί να αποτελέσει κριτήριο υπολογισμού της αξίας της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης.

Όσον αφορά την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην επίθεση που σημειώθηκε στη Γαλλία αγγίζει τα όρια της διπολικότητας και γεννά ποικίλα ερωτήματα. Πώς είναι δυνατόν από τη μια να αδιαφορεί παντελώς για τους πρόσφυγες που καθημερινά θαλασσοπνίγονται και ξεβράζονται στις ακτές της χώρας σε μία προσπάθεια να περάσουν τα σύνορα προκειμένου να ξεφύγουν από τη δίνη του πολέμου και από την άλλη να θρηνεί τόσο επιδεικτικά για τους νεκρούς στο Παρίσι; Η επίθεση αυτή δεν είναι παρά ένα θραύσμα ενός πολέμου που εκθέτει ζωές σε μία βία στην οποία άλλες ζωές εκτίθενται καθημερινά. Αυτό είναι που ίσως τρομάζει περισσότερο: το γεγονός ότι ο πόλεμος που μαίνεται απλώνει την παράνοιά του πάνω σε αυτούς που τον έβλεπαν μόνο ως μια εικόνα στις ειδήσεις. Η βία και οι συνέπειες που επιφέρει ένας πόλεμος δεν αφορούν όμως μόνο αυτούς που πλήττονται άμεσα. Αργά ή γρήγορα γίνονται πρόβλημα υπερεθνικό και καλούν όλους να πάρουν ξεκάθαρη θέση.

H δική μας θέση είναι αντίθετη σε οποιαδήποτε μορφή ολοκληρωτισμού και μισαλλοδοξίας, αντίθετη σε οποιαδήποτε ρητορική ρατσισμού και ξενοφοβίας. Κόντρα σε αυτά προτάσσουμε το παράδειγμα των αυτοοργανωμένων κοινοτήτων της Ροζάβα με οριζόντιες δομές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες όσον αφορά στη λήψη αποφάσεων και τον τρόπο οργάνωσης της ζωής των ανθρώπων. Οι κοινότητες αυτές αντιστέκονται καθημερινά στις δυνάμεις του ΙSIS και δεν αφήνουν την τύχη τους στα χέρια των «πολιτισμένων» δυτικών κρατών. Το παράδειγμα αυτό πρέπει να μας εμπνέει καθώς πέραν από τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να διαμορφώσουμε τις ζωές μας, μας δείχνει πως η αντίσταση πρέπει να είναι συλλογική και προερχόμενη από τα κάτω.

ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ