Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Την Τετάρτη 18 ΜαΪου πραγματοποιούνται πανελλαδικώς οι φοιτητικές εκλογές, γεγονός που αποτελεί ένα ” παραδοσιακό έθιμο ” του ελληνικού πανεπιστημίου, στο οποίο το φοιτητικό σύνολο καλείται μια φορά το χρόνο να συμμετάσχει σε μια εκλογική διαδικασία, το αποτέλεσμα της οποίας δεν επιλύει σε καμία περίπτωση τα φοιτητικά ζητήματα, αλλά καλλιεργεί διαρκώς τη λογική της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και της αδρανοποίησης των φοιτητών στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Απόδειξη του τελευταίου είναι και η αποχή πάνω του 50% των φοιτητών από τις εκλογές, όπως δείχνουν και τα δεδομένα κάθε χρόνο. Μοναδικό αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών είναι η ” κατάκτηση ”, για όποια παράταξη καταφέρει να μαζέψει αρκετά ψηφαλάκια, μίας ή περισσότερων θέσεων στο Δ.Σ, αποτέλεσμα το οποίο αφήνει ανεπηρέαστα τα ζητήματα στο χώρο του πανεπιστημίου.

Το Δ.Σ αποτελεί έναν θεσμό, στον οποίο το φοιτητικό υποκείμενο δεν έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει ενεργά και άμεσα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, αφού αυτό γίνεται από συγκεκριμένους εκπροσώπους, οι οποίοι ορίζονται από τις παρατάξεις στις οποίες ανήκουν. Ως εκ τούτου ο φοιτητής παραμένει απομονωμένος και επαναπαύεται σε αυτή την αναθετική διαδικασία, υιοθετώντας το ρόλο του θεατή, με τη μειοψηφία να υπερισχύει έναντι της πλειοψηφίας. Στην ίδια μοίρα βρίσκεται και ο θεσμός των γενικών συνελεύσεων, ο οποίος εκφυλίζεται συνεχώς από τις κονταρομαχίες μεταξύ των παρατάξεων και τα παιχνίδια λαΪκισμού που στήνουν στις πλάτες των φοιτητών, με στόχο την ανάδειξη της εκάστοτε παράταξης ή σχήματος και την προσέλκυση περισσότερων φοιτητών-ψήφων.

Πρώτη και καλύτερη σε αυτό το πανηγύρι είναι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ,η οποία διαχρονικώς ακολουθεί την ίδια και απαράλλαχτη τακτική εντός των πανεπιστημίων, στήνοντας καρτέρι κάθε Σεπτέμβρη, περιμένοντας να αρπάξει πρωτοετείς φοιτητές κατά την διάρκεια της εγγραφής και, μέσω ”πολιτικών καφέδων”,φαντασμαγορικών εξόδων σε νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως και πάσης φύσεως ”διευκολύνσεων”,να τους εντάξει στο εκλογικό δυναμικό της. Στα πλαίσια της γενικότερης απολιτικοποίησης του φοιτητικού συνόλου και εν γένει της κοινωνίας, κάνει την εμφάνιση της η παράταξη της Α.ΝΟ.Κ στην Κομοτηνή, η οποία διανύει το δεύτερο χρόνο ύπαρξη της. Όπως έχει φανεί και από την παρουσία της στις γενικές συνελεύσεις αλλά και στο χώρο του πανεπιστημίου, πρόκειται για ένα απολιτίκ μόρφωμα, το οποίο προσκολλείται σε ενδοακαδημαΪκά ζητήματα, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα πολιτικοκοινωνικά, καθώς από τα λεχθέντα και πεπραχθέντα τους προκύπτει σαφώς ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας.

Άξιο αναφοράς των τελευταίων μηνών είναι η κοινή σύμπραξη ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ στις φοιτητικές εκλογές. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια προσπάθεια των ήδη αποδυναμωμένων αριστερών παρατάξεων να συγκεντρώσουν περισσότερες ψήφους στην εκλογική αναμέτρηση. Έτσι, παραβλέποντας τις αρχικές τους διαφωνίες και αντιθέσεις σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, αποφασίζουν κοινή κάθοδο λίγο πριν τις εκλογές, απόφαση η οποία στηρίζεται σε ψηφοθηρικούς λόγους.

Ως Αυτόνομα Σχήματα επιλέγουμε συνειδητά να μη συμμετέχουμε στην εκλογική διαδικασία, καθώς αυτή αποτελεί έναν θεσμό που ενισχύει τη λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, αυξάνει τον κοινωνικό καννιβαλισμό, με τις άναρθρες κραυγές των παραταξιακών, κατά τη διάρκεια της εκλογικής καταμέτρησης και αποκλείει, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τον φοιτητή από τη δυνατότητα να συμμετάσχει με αμεσοδημοκρατικό και ουσιαστικό τρόπο στη λήψη αποφάσεων. Επιπλέον, πεποίθηση μας είναι ότι τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με την απόκτηση θέσεων στο Δ.Σ, αλλά με τη διαρκή ενασχόληση με τα κοινά, με την αμεσοδημοκρατική και αντιεραρχική συμμετοχή στους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες. Οι Γενικές Συνελεύσεις, αν και θεσμός εκφυλισμένος, μπορούν να παίξουν ρόλο στην πολιτική δράση και συμμετοχή των φοιτητών, εφόσον διεξάγονται εντελώς διαφορετικά, βασισμένες στην άμεση δημοκρατία, τη συλλογική βούληση, χωρίς καμία ιεραρχική μεσολάβηση και καμία παράταξη.

Σκοπός μας είναι το πανεπιστήμιο να αποτελέσει χώρο, ο οποίος θα διαμορφώνεται από τους ίδιους τους φοιτητές και καθετί θα καθορίζεται από τις ανάγκες και επιταγές της κοινωνίας και όχι από τους εκπροσώπους της κυριαρχίας. Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν έχει ανάγκη από παρατάξεις και φοιτητοπατέρες, αλλά μπορεί η ίδια να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, συλλογικά και αυτοοργανωμένα, αγωνιζόμενη για ένα πανεπιστήμιο αυτόνομο και κοινωνικό.

 

ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοέμβρη εφτά σχεδόν ταυτόχρονες βομβιστικές επιθέσεις σημειώθηκαν σε κεντρικά σημεία του Παρισιού με ευθύνη του “ισλαμικού κράτους” αφήνοντας περισσότερους από 120 νεκρούς και αρκετές εκατοντάδες τραυματίες. Η απάντηση του γαλλικού κράτους ήταν άμεση. Αφού πρώτα εισέβαλαν στους χώρους των επιθέσεων σκοτώνοντας τους δράστες, έπειτα κήρυξαν τη χώρα σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης κλείνοντας τα σύνορα και κατεβάζοντας πλήθος στρατιωτικών δυνάμεων στο δρόμο. Έξι μέρες μετά η γαλλική εθνοσυνέλευση έδωσε το πράσινο φως στην τρίμηνη παράταση του παραπάνω μέτρου (το οποίο σύμφωνα με το γαλλικό σύνταγμα δεν μπορούσε να ξεπερνάει τις 12 μέρες) και ενέκρινε τροπολογία η οποία επιτρέπει χρήση ηλεκτρονικού βραχιολιού για τον καλύτερο έλεγχο ορισμένων εκ των προσώπων στα οποία έχει επιβληθεί κατ’ οίκον περιορισμός. Ενδεικτικά πρέπει να αναφερθεί ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης μεταβάλλει επικίνδυνα την έκταση και το περιθώριο ελιγμών των δυνάμεων καταστολής αναφορικά με το μέτρο του κατ’οίκον περιορισμού, την έκδοση ενταλμάτων έρευνας και την προφυλάκιση προσώπων που θεωρούνται ύποπτα για τρομοκρατία. Τέτοια μέτρα δεν καταφέρνουν παρά να καταργούν στην πράξη πλήθος ατομικών και συλλογικών ελευθεριών και να θέτουν συγκεκριμένες ομάδες πολιτών σε κατάσταση εξαίρεσης κάτω από ένα ασαφές πλαίσιο αποτροπής μιας μελλοντικής διατάραξης της δημόσιας τάξης.

Στον απόηχο των επιθέσεων αυτών, δόθηκε το έναυσμα σε χώρες όπως η Γερμανία και το Βέλγιο να κλείσουν και αυτές με τη σειρά τους τα σύνορα και να ενισχύσουν την παρουσία των ενόπλων δυνάμεων στους δρόμους του Παρισιού με δικό τους στρατό. Οι κινήσεις αυτές επανέφεραν στο επίκεντρο το φαινόμενο της ισλαμοφοβίας, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, σε μια Ευρώπη που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων-μεταναστών μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι λοιπόν η Ευρώπη-φρούριο θωρακίζεται ακόμα περισσότερο κόντρα στην «εισβολή του ξένου στοιχείου», το οποίο επιμελώς φροντίζει να στιγματίσει ως «απειλή» κόντρα στη φυλετική καθαρότητα και την εθνική κυριαρχία.

Την ίδια μέρα με τις επιθέσεις στο Παρίσι πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σημειώθηκαν στο Λίβανο και στην Υεμένη, επίσης με ευθύνη του ισλαμικού κράτους, οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε εκατοντάδες αθώους. Επιθέσεις που άφησαν ασυγκίνητη την πλειοψηφία των Ευρωπαίων, οι οποίοι αγνόησαν επιδεικτικά τις προαναφερθείσες δολοφονίες θεωρώντας την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες αυτές «φυσιολογική» ή και τους «δικούς τους» νεκρούς σημαντικότερους. Η λογική αυτή σύγκρισης των ανθρώπινων ζωών μόνο σε νοσηρά συμπεράσματα μπορεί να οδηγήσει καθώς ούτε η χώρα, ούτε ο αριθμός των θυμάτων, ούτε η εθνικότητά τους, ούτε και τίποτα άλλο μπορεί να αποτελέσει κριτήριο υπολογισμού της αξίας της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης.

Όσον αφορά την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην επίθεση που σημειώθηκε στη Γαλλία αγγίζει τα όρια της διπολικότητας και γεννά ποικίλα ερωτήματα. Πώς είναι δυνατόν από τη μια να αδιαφορεί παντελώς για τους πρόσφυγες που καθημερινά θαλασσοπνίγονται και ξεβράζονται στις ακτές της χώρας σε μία προσπάθεια να περάσουν τα σύνορα προκειμένου να ξεφύγουν από τη δίνη του πολέμου και από την άλλη να θρηνεί τόσο επιδεικτικά για τους νεκρούς στο Παρίσι; Η επίθεση αυτή δεν είναι παρά ένα θραύσμα ενός πολέμου που εκθέτει ζωές σε μία βία στην οποία άλλες ζωές εκτίθενται καθημερινά. Αυτό είναι που ίσως τρομάζει περισσότερο: το γεγονός ότι ο πόλεμος που μαίνεται απλώνει την παράνοιά του πάνω σε αυτούς που τον έβλεπαν μόνο ως μια εικόνα στις ειδήσεις. Η βία και οι συνέπειες που επιφέρει ένας πόλεμος δεν αφορούν όμως μόνο αυτούς που πλήττονται άμεσα. Αργά ή γρήγορα γίνονται πρόβλημα υπερεθνικό και καλούν όλους να πάρουν ξεκάθαρη θέση.

H δική μας θέση είναι αντίθετη σε οποιαδήποτε μορφή ολοκληρωτισμού και μισαλλοδοξίας, αντίθετη σε οποιαδήποτε ρητορική ρατσισμού και ξενοφοβίας. Κόντρα σε αυτά προτάσσουμε το παράδειγμα των αυτοοργανωμένων κοινοτήτων της Ροζάβα με οριζόντιες δομές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες όσον αφορά στη λήψη αποφάσεων και τον τρόπο οργάνωσης της ζωής των ανθρώπων. Οι κοινότητες αυτές αντιστέκονται καθημερινά στις δυνάμεις του ΙSIS και δεν αφήνουν την τύχη τους στα χέρια των «πολιτισμένων» δυτικών κρατών. Το παράδειγμα αυτό πρέπει να μας εμπνέει καθώς πέραν από τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να διαμορφώσουμε τις ζωές μας, μας δείχνει πως η αντίσταση πρέπει να είναι συλλογική και προερχόμενη από τα κάτω.

ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΠΙΘΕΣΗ» ΣΤΗ ΔΑΠ ΝΟΜΙΚΗΣ

Η αλήθεια είναι μια έννοια, που παρά τις κοινωνικές νόρμες, δεν αποτελεί αντικειμενικό γεγονός αλλά οπτική γωνία. Πιο συγκεκριμένα, στη κοινωνία υπάρχουν διάχυτες πολλές αλήθειες, ωστόσο το στοίχημα είναι ποια αλήθεια εν τέλει θα κληθείς να ακολουθήσεις και να ενστερνιστείς.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που αποτελεί άνδρο επαγγελματιών διαχειριστών της «αλήθειας», τις τελευταίες μέρες έχει αναλώσει όλες τις δυνάμεις της σε έναν ανελέητο χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων που σπιλώνουν και βαφτίζουν χουλιγκανίστικη και φασιστική τη συλλογικότητα μας, τα Αυτόνομα Σχήματα Κομοτηνής. Ας δούμε όμως τα πράγματα όπως όντως είναι και όχι όπως φανταζόμαστε ή θα θέλαμε να είναι.
Στις 20 Οκτώβρη, σύντροφοι και συντρόφισσες εμφανίστηκαν στη Νέα Νομική για πραγματοποιήσουν παρέμβαση ενάντια στη ΔΑΠ Κομοτηνής, παρέμβαση ομολογουμένως με προωθημένα και έντονα χαρακτηριστικά, χωρίς όμως τους λοστούς, τα ρόπαλα και τις κουκούλες που μας καταλογίζουν. Ο απολογισμός της παρέμβασης: μερικές σκισμένες αφίσες της ΔΑΠ και ένα μάτσο Δαπίτες και Δαπίτισσες να τρέχουν πανικόβλητοι/ες, χωρίς ωστόσο να έχουμε αγγίξει τρίχα τους. Ούτε τραυματίες, ούτε κατεστραμμένα αμφιθέατρα και χαραμισμένες ζωές. Τα παραπάνω μπορούν προφανώς να τα επιβεβαιώσουν και όσοι φοιτητές βρίσκονταν στο χώρο τη στιγμή της παρέμβασης.
Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας. Από κει και πέρα, ως προς το γιατί κάναμε αυτή την παρέμβαση: η ΔΑΠ διαχρονικά αποτελεί έναν από τους πιο σιχαμένους μηχανισμούς ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία. Γνωριμίες με μπράβους και ιδιοκτήτες «κακόφημων» νυχτερινών μαγαζιών, φασίστες, γόνοι και βαφτιστήρια βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, η ΔΑΠ είναι αυτό που μπορεί να συνοψιστεί ως «βόθρος» της ελληνικής κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο είναι ξεκάθαρη η στάση μας. Είμαστε ενάντια σε όλα όσα πρεσβεύετε, όχι για να σπείρουμε, προφανώς, το χάος και τον πανικό, αλλά γιατί όλα όσα πιστεύετε αποτελούν στρέβλωση κάθε έννοιας ανθρωπισμού και δημοκρατίας. Στο όνομα της αστικής δημοκρατίας και του «φιλελευθερισμού» σας (αλήθεια η σημαία με τη σβάστικα που κρύβει στο σαλόνι του πρωτοκλασσάτο στέλεχος της ΔΑΠ Κομοτηνής, τι σχέση έχει με την δημοκρατία άραγε;;) αποχαυνώνετε το φοιτητικό σύνολο και με τις τακτικές σας του μαθαίνετε να υποτάσσεται ώστε να βγει στην κοινωνία όντας πειθήνιο και υπάκουο. Δεν αποτελείτε τίποτα παραπάνω από το παραμάγαζο της Νέας Δημοκρατίας και της Χρυσής Αυγής στα πανεπιστήμια. Δεν αποτελείτε κομμάτι της κοινωνίας σε κανένα επίπεδο, γιατί δεν διαδράτε με αυτή και η μόνη λειτουργία σας είναι να αναπαράγετε ξύλινες υποσχέσεις και κρεσέντο για δήθεν νομιμότητα και δημοκρατία.
Καταληκτικά ως Αυτόνομα Σχήματα, αφού μας κάνετε αυτή την τιμή, δηλώνουμε σαφώς εχθροί της αστικής δημοκρατίας, καθώς η μόνη δημοκρατία που αναγνωρίζουμε είναι η άμεση, αδιαμεσολάβητη και αντιιεραρχική δημοκρατία. Εναντίον σας δεν έχουμε να προτάξουμε μόνο τα καδρόνια μας, αλλά τις αξίες της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης. Αυτά είναι τα όπλα μας εναντίον σας και θα τα χρησιμοποιούμε όποτε σας βρίσκουμε και όπου σας πετυχαίνουμε. Εσείς, οι πολιτικοί ινστρούκτορες σας, που έχουν οδηγήσει μια κοινωνία στην αποχαύνωση και τον καννιβαλισμό, καθώς και οι νεοναζί που κρύβετε ανάμεσα σας έχετε κάθε λόγο να μας φοβάστε από δω και πέρα.
Υ.Γ. Ο σύντροφος που αναφέρετε στην τελευταία ανακοίνωση σας ως «ένοχο για βία ενάντια σε αστυνομικό» αποτελεί συλληφθέντα σε αντιφασιστική πορεία για τον Παύλο Φύσσα την ημέρα της δολοφονίας του. Αλήθεια, η τυφλή βία που μας καταλογίζετε είναι ίδια με αυτή που χρησιμοποιούν οι Χρυσαυγίτες, που οι ανώτεροι σας συγκάλυπταν τόσα χρόνια; Μέλη της παράταξης σας μερικά χρόνια πριν, αντιτίθονταν αρκετά ένθερμα στα ψηφίσματα καταδίκης της δολοφονίας του Π. Φύσσα στις γενικές συνελεύσεις. Τα ξεχάσατε αυτά; Εμείς σίγουρα όχι! Πλέον έχετε κάθε λόγο να νιώθετε πανικό, γιατί δεν ζητάμε τον σεβασμό, αλλά τον φόβο σας.
ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Το δικαίωμα σίτισης στις λέσχες είναι κοινωνικό, όχι μόνο φοιτητικό.

Την περασμένη χρονία οι δράσεις που πραγματοποιήθηκαν απο τα Αυτόνομα Σχήματα Κομοτηνής αλλά και απο την Πρωτοβουλία για τη σίτιση στο Χούτο, στην οποία τα Αυτόνομα Σχήματα συμμετείχαν, κεντρικό ζητούμενο και στόχευση των δράσεων είχαν την ελεύθερη σίτιση για όλους τους φοιτητές και ολόκληρη την κοινωνία και την κατάργηση των λιστών βάσει των οποίων σιτίζονταν δωρεάν μόνο οι εγγεγραμμένοι δικαιούχοι. Με παρεμβάσεις, συμβολικές καταλήψεις κατέστη κεκτημένο η σίτιση να είναι ελεύθερα προσβάσιμη σε κάθε φοιτητή με την επίδειξη του πάσο ή κατά περιόδους ακόμα και χωρίς αυτή. Κάτι τέτοιο όμως ανταποκρίνεται μόνο εν μέρει στους στόχους που θέσαμε.

Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος ελεύθερος, δημόσιος και κοινωνικός. Δημόσιος με την έννοια του ελεύθερα προσβάσιμου στις παροχές και τα δικαιώματα, που αυτό προσφέρει, από τον καθένα μέσα στην κοινωνία, όχι αποκλειστικά απο τους φοιτητές, και όχι του κρατικά εξαρτημένου- κρατικοδίαιτου φορέα. Συνεπώς, καθετί που συνεισφέρει στην κερδοσκοπία και κερδοφορία ιδιωτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, δεν χωράει μέσα στα πανεπιστημιακά πλαίσια. Βρίσκεται, εξάλλου, σε εκ των προτέρων και φύσει αντιδιασταλτική σχέση με τις παραπάνω έννοιες που αντιμάχονται οτιδήποτε εμπορεύεται και καρπώνεται την υπεραξία του δημόσιου χώρου.

Εδώ εντάσσεται σαφώς και η επιχείρηση Χούτος Α.Ε, η οποία κερδοφορεί εκμεταλλευόμενη πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις και λέσχες. Το δικαίωμα στη σίτιση είναι για μας ως εκ των ουκ άνευ και ακόμα περισσότερο αποτελεί κοινό αγαθό για όλους. Σε εποχές , πόσο μάλλον, έντονης φτωχοποίησης και κοινωνικής εξαθλίωσης λόγω της οικονομικής “κανονικότητας” που δεσπόζει τα τελευταία 7 χρόνια, είναι αδιανόητο να αποκλέιονται από το δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση μέρη της κοινωνίας αυτής, επειδή δεν φέρουν την φοιτητική ιδιότητα, με το επιχείρημα πως από τη μία δεν φτάνουν μερίδες ενώ την ίδια στιγμή τα περισσευούμενα φαγητά ταϊζουν είτε τα σκυλιά είτε πετάγονται στα σκουπίδια, από την άλλη δε ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα σίτισης όλων αυτών που θα έρθουν αν καταστεί πραγματικά ελεύθερη η λέσχη.

Όπως όλοι γνωρίζουμε καλά, άλλωστε, η επιχείρηση του Χούτου ήταν μία από τις πολλές στις οποίες είχαν επιβληθεί πρόστιμα λόγω της ανίχνευσης αλόγου στις μερίδες κρεάτων που σέρβιρε στις φοιτητικές εστίες. Μην γελιόμαστε λοιπόν ορδές θα καταφθάνουν καθημερινώς στις πύλες της κάτω λέσχης προκειμένου να τραφούν , παρά μόνο αν υπάρχει ανάγκη και καμία άλλη πιθανή επιλογή.

Δεν ανεχόμαστε καμία εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου του πανεπιστημίου από ιδιώτες. Θα συνεχίζουμε τους αγώνες για δωρεάν σίτιση για όλους ανεξαιρέτως με όρους άμεσης δράσης. Για ένα πανεπιστήμιο Ελεύθερο, Δημόσιο και Κοινωνικό.

Αυτόνομα Σχήματα Κομοτηνής

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Το Σάββατο 3/10 πρόκειται να πραγματοποιηθεί πάρτυ στο αμφιθέατρο της Π.Νομικής. Το εν λόγω γεγονός δεν είναι αυτομάτως αρνητικό και δεν θα αποτελούσε αφορμή καταγγελίας, αν δεν είχε τα
εξής χαρακτηριστικά: στην αφίσα προπαγάνδισης του εμφαίιζονται ως χορηγοί οικονομικής υποστήριξης ( ; ) τα μαγαζιά Lucy tattoo, καφενείο αμαλαγιά, καφενείο μασάλι και σβούρα, αλλά και η οικονομική του στόχευση δεν σχετίζεται με την ενίσχυση κάποιας συλλογικότητας με πολιτικό, κοινωνικό ή πολιτιστικό χαρακτήρα. Εύλογα γεννάται, λοιπόν, η απορία του κατά πόσο ιδιώτες μπορούν να παρεισφρέουν και να εκμεταλλεύονται τον χώρο του πανεπιστημίου για την προώθηση των οικονομικών τους συμφερόντων και την εδραίωση της θέσης τους στην αγορά. Άξιο προβληματισμού είναι ακόμη το κατά πόσο εγχειρήματα όπως το προαναφερθέν καταχράζονται τον ελεύθερο και δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου, καθώς και τον θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου για αμιγώς κερδοσκοπικούς σκοπούς.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων εκδηλώσεων. Πολλάκις στο παρελθόν έχουν διοργανωθεί τόσο στο αμφιθέατρο και στον προαύλιο χώρο της Π. Νομικής, όσο και στη Νέα Νομική πάρτυ είτε με την σύμπραξη τοπικών οικονομικών παραγόντων (Λούκι, καφέ Κιούμπρικ) και φοιτητών, είτε από φοιτητικές παρατάξεις τύπου ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, τα οποία χρήζουν αυστηρότερης καταγγελίας. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε οτι μόνο κατά τη διάρκεια του ακαδημαικού έτους 2014-2015, η ”ανεξάρτητη” φοιτητική παράταξη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πραγματοποίησε προεκλογική ”χορεσπερίδα” με είσοδο, σε αγαστή συνεργασία με την επιχείρηση ΧΟΥΤΟΣ ΑΕ στο χώρο της φοιτητικής λέσχης σίτισης, έχοντας ως χορηγό υποστήριξης την μπύρα ΒΕΡΓΙΝΑ. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα κατάχρησης του πανεπιστημιακού χώρου ήταν το πάρτυ που διοργανώθηκε με την σύμπραξη του καφέ-μπαρ Λούκι και δύο φοιτητών ενταγμένων στην φοιτητική παράταξη της ΑΡ. ΕΝ. στο οποίο όχι μόνο χρεωνόταν η είσοδος, όχι μόνο απέβλεπε σε ιδιωτικό κέρδος, αλλά και οι διοργανωτές του είχαν και το θράσος να πληρώσουν φοιτητή ο οποίος τέλεσε χρέη μπράβου κάνοντας face controls και τραμπουκίζοντας όσους επιχειρούσαν να εισέλθουν χωρίς να καταβάλουν το απαιτούμενο από αυτούς κόμιστρο.
Ποια όμως είναι η διαφορά όλων των παραπάνω με τα πάρτυ που διοργανώνουμε εμείς ως Αυτόνομα Σχήματα; Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ο,τι είμαστε μια συλλογικότητα/σχήμα παρέμβασης στις σχολές του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου με εξειδικευμένη πολιτική στόχευση. Τα πάρτυ που διοργανώνουμε αποσκοπούν αποκλειστικά και μόνο στην πλαισίωση και στην οικονομική ενίσχυση δράσεων πολιτικού χαρακτήρα όπως είναι η πραγματοποίηση εκδηλώσεων με ομιλιτές από όλη την Ελλάδα και η διεξαγωγή φεστιβάλ. Ομοίως, εκδηλώσεις παρεμφερούς χαρακτήρα που γίνονται από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής έχουν ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο και απέχουν πλήρως από πρακτικές κάρπωσης οικονομικού οφέλους. Η μόνη περίπτωση εκδήλωσης τύπου πάρτυ ή συναυλίας, η οποία χρεώνεται με βασική είσοδο, δικαιολογείται από την διοργάνωση του ετήσιου αντιεξουσιαστικού φεστιβάλ, το οποίο βρίθει πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων τα έξοδα των οποίων πρέπει με κάποιον τρόπο να καλυφθούν.
Διαφαίνεται από τα παραπάνω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον πανεπιστημιακό χώρο καμία σχέση δεν έχει με αυτούς που τον καπηλεύονται προς ιδίον όφελος. Ως Αυτόνομα Σχήματα προτάσσουμε ένα πανεπιστήμιο Ελεύθερο, Δημόσιο και Κοινωνικό.

Δημόσιο: όχι με την έννοια του κρατικού, αλλά με αυτήν του αυτεξούσιου, έναν χώρο που αφορά όλους, όπου ο καθένας έχει θέση, δικαίωμα λόγου και γνώμης
Κοινωνικό: με άμεση και διαρκή αλληλεπίδραση με την κοινωνία, ως ζωντανό κομμάτι της
Ελεύθερο: με ανοιχτή, χωρίς όρους πρόσβαση του καθενός σε όλες τις λειτουργίες του χωρίς όμως να καταστρατηγείται η ελευθερία του χώρου καθεαυτή
Η καταγγελία αυτη θα αποτελέσει την απαρχή μιας σειράς δράσεων ενάντια σε κάθε είδους εγχείρημα, που επιδιώκει να αποκομίσει καθαρά οικονομικό όφελος από τον ελεύθερο χώρο του Πανεπιστημίου. Να είναι βέβαιοι όσοι έχουν τέτοιον σκοπό, ότι θα μας βουν μπροστά τους.

ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

 

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ Α.Ε

Μέσα στα πλαέσια της καπιταλιστικής κρίσης, το κράτος περνά σε ένα στάδιο αναδιάρθρωσης μέσω συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων των οποίων οι συνέπειες και επιπτώσεις επηρεάζουν ενα ευρύ φάσμα του κοινωνικοπολιτικού βίου και μεταβάλλουν τους συσχετισμούς στην άσκηση της κρατικής εξουσιας. Μεταξύ των μεταρρυθμίσεων αυτών δεν θα μπορούσε να λείπει και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Με αφετηρία το νόμο Διαμοντοπούλου επιβάλλεται σε ΑΕΙ και ΤΕΙ η ψήφιση ενός εσωτερικού κανονισμού για ( εσωτερική )λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών. Ο κανονισμός αυτός ο οποίος πρόκειται να ψηφισθεί και στο Δημοκρήτειο Πανεπιστήμιο Θράκης στις 20 Οκτωβρίου από τη σύγκλητο, φέρει σοβαρές αλλαγές στα ζητήματα φοιτητικής μέριμνας, τόσο στη μετακύλιση του κόστους φοίτησης από το πανεπιστήμιο στους φοιτητές, την εντατικοποίηση των σπουδών όσο και την κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και τα μελλοντικά εργασιακά δικαιώματα.

Αναφορικά με την ενταντικοποίηση των σπουδών το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε ενα ίδρυμα παρασκευής επαγγελματιών τεχνοκρατών με καμιά ανθρωπολογική κατάρτιση και κοινωνικές ευαισθησίες. Με τον εσωτερικό αυτόν κανονισμό εισάγεται ο περιορισμός του χρόνου φοίτησης, με την πρόβλεψη του γενικού ορίου στα ν+2 χρόνια ή ακομα και στα ν χρόνια σε ορισμένα ΤΕΙ των αθηνών. Μεταξύ άλλων προβλέπεται και η διαγραφή φοιτητών μετά από 6 αποτυχημένες προσπάθειες ενός μαθήματος κατά την εξεταστική περίοδο και ακόμα περισσότερο η αυτοδίκαιη διαγραφή τους ύστερα απο 2 παραλείψεις εγγραφής στα εξάμηνα, ενώ παράλληλα ποινικοποιείται η όποια φοιτητική συνδικαλιστική δράση-παρέμβαση μέσα από τη σύσταση πειθαρχικών συμβουλίων.

Με την ψήφιση του ανωτέρου προβλεπόμενου εσωτερικού οργανισμού επέρχεται ένας περαιτέρω περιορισμός στη δημόσια δωρεάν παιδεία οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο στην ιδιωτικοποίηση των σπουδών και τη μετατροπή των ιδρυμάτων αυτών σε “Πανεπιστήμια Α.Ε.” τα οποία λειτουργούν πλέον με λογικές κέρδους και κόστους.Για παράδειγμα αναφέρεται η οριστική κατάργηση της δωρεάν χορήγησης συγγραμμάτων με αποτέλεσμα οι φοιτητές να εξαναγκάζονται ακόμα περισσότερο να πληρώνουν τα συγγράμματα απο την τσέπη τους με άμεση συνέπεια την μετακύλιση του κόστους φοίτησης απο το κράτος και το πανεπιστήμιο στους φοιτητές.

Καταληκτικά, αντιλαμβανόμενοι οτι το πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί σε ένα χώρο κοινωνικών ανταγωνισμών , επιλέγουμε να στεκόμαστε απέναντι σε κάθε υποτίμηση της καθημερινότητας μας στο πανεπιστήμιο και έξω απο αυτό.Η οποιαδήποτε κατάκτηση έχει κερδιθεί με συλλογικούς αγώνες και αντιπαραθέσεις και δεν ήταν παραχώρηση καμιάς εξουσίας. Για αυτό μέσα από την καθημερινή μας πρακτική και χωρίς την αναμονή πεφωτισμένων σωτήρων επιλέγουμε να δημιουργήσουμε το έδαφος για ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο, αυτόνομο, κοινωνικό και αμεσοδημοκτατικό .

ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
*συνελεύσεις αυτόνομων σχημάτων κάθε Πέμπτη στις 20.00

Στους διαχωρισμούς ΑΠΑΝΤΑΜΕ… με αντίσταση-αλληλεγγύη-συλλογικότητα

Η πρωτοβουλία για τη φοιτητική μέριμνα έχει συμπληρώσει ήδη έναν μήνα δράσεων και συνελεύσεων, από τη σύσταση της και τα αποτελέσματα είναι ήδη εμφανή. Μετά από μία σειρά τακτικών παρεμβάσεων-καταλήψεων στη λέσχη του Χούτου στην παλιά νομική, καταφέραμε αφενός να σιτίζονται όλοι οι φοιτητές δωρεάν χωρίς κριτήρια κι αφετέρου αποδείξαμε πως η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η άμεση δράση, οδηγούν τόσο στην προάσπιση ήδη κεκτημένων δικαιωμάτων, όσο και στη διεύρυνση τους.

Η πρωτοβουλία έχει αγκαλιαστεί από ένα σημαντικό κομμάτι της φοιτητικής κοινότητας, αλλά και από συλλογικότητες που παρεμβαίνουν στο πανεπιστήμιο. Επιδιώκει τη διαρκή αλληλεπίδραση και συμπόρευση με την πανεπιστημιακή κοινότητα, χωρίς να παίζει το ρόλο του σωτήρα, ή της πρωτοπορίας. Το γεγονός αυτό, είναι εμφανές στις δράσεις μας, αλλά και από τον χαρακτήρα των συνελεύσεων μας, που διαπνέονται από τις αρχές της σύνθεσης και της συνδιαμόρφωσης, της έλλειψης γραφειοκρατίας, της ακηδεμόνευτης έκφρασης.Σ’ αυτόν λοιπόν το γεμάτο μήνα διαρκούς παρέμβασης, ενάντια στους διαχωρισμούς, τους κοινωνικούς-ταξικούς φραγμούς στο επίπεδο της φοιτητικής μέριμνας, αλλά και ενάντια στη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές, ήρθαμε αντιμέτωποι με τα ισχυρά συμφέροντα, τόσο των ιδιωτών, όσο και αυτών που υπερασπίζονται την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.  Πιο συγκεκριμένα, αντιμετωπίσαμε από την πρώτη μας δράση, τόσο την συκοφάντηση, όσο και τον τραμπουκισμό από την πλευρά της εργοδοσίας του Χούτου και των εκφραστών της. Χαρακτηριστικές ήταν οι απειλές και οι επικλήσεις στο συναίσθημα από εγκάθετο προϊστάμενο, για δήθεν απολύσεις και περικοπές στα μεροκάματα εργαζομένων, σε μία προσπάθεια να μας φέρουν απέναντι τους, οι οποίες διαψεύστηκαν στη συνέχεια από τον ίδιο. Κορύφωση αυτών των πρακτικών, ήταν η αναίτια και τραμπούκικη επίθεση εγκάθετου εργαζόμενου σε φοιτήτρια μέλους της πρωτοβουλίας. Μάλιστα, στην κορύφωση της πίεσης που ασκήσαμε, στην Τρίτη κατάληψη της λέσχης εμφανίστηκε ο ίδιος ο Χούτος, ο οποίος αφού τραμπούκισε τα μέλη της πρωτοβουλίας, με ατάκες τύπου ‘’ωραίο το αλογάκι?’’, ‘’προτιμώ να δώσω το φαγητό στα σκυλιά, από το να το μοιράσω στους φοιτητές’’, αποχώρησε απειλώντας με μηνύσεις. Ο εν λόγω ‘’κύριος’’ έχει διαμορφώσει ένα τέτοιο εργασιακό καθεστώς στο ‘’κατάστημά του’’ στο οποίο απαιτεί από τους εργαζόμενους, πέρα από το να εργάζονται στα πόστα τους, να παίζουν και τον ρόλο των security-προστατών της περιουσίας του.

Απέναντι όμως σε αυτές τις πρακτικές και αυτού του είδους τη λογική υπάρχει μία πολύ ισχυρή και δυναμική μερίδα της φοιτητικής κοινότητας, η οποία απαντά στις απειλές και τους τραμπουκισμούς, αντιπαραβάλλοντας και έμπρακτα ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, βασισμένο στις αξίες της αλληλεγγύης, της αντίστασης σε καθετί που προσβάλλει τα δικαιώματα μας, και της αυτοδιαχείρισης. Απαιτούμενο για να συνεχίσει και να πετύχει νίκες η πρωτοβουλία για την φοιτητική μέριμνα, είναι η συμμετοχή όλων των φοιτητών/τριών σ’ αυτήν, καταργώντας έτσι στην πράξη τη λογική της ανάθεσης και παλεύοντας για τα αυτονόητα.

Πρωτοβουλία για τη φοιτητική μέριμνα (σίτηση, στέγαση,μεταφορά)

Για την φοιτητική μέριμνα…

Την Τετάρτη 24/9, ένας φοιτητής που ήθελε να μεταφερθεί στη λέσχη και δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώσει το αντίτιμο των 0,60 ευρώ μετά από κλήση της αστυνομίας από τον οδηγό του λεωφορείου προσήχθη στο αστυνομικό τμήμα Κομοτηνής. Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε κατάληψη της πρυτανείας, λόγω της οποίας δεσμεύτηκε ο αντιπρύτανης να καταργήσει τα 60λεπτα λεωφορεία και να επαναφέρει τα δωρεάν δρομολόγια.

Μετά το τέλος της κατάληψης συγκλήθηκε πρωτοβουλία φοιτητών/τριών με σκοπό τόσο οι δεσμεύσεις του πρύτανη να πραγματοποιηθούν, όσο και να ανοίξουν τα ζητήματα της φοιτητικής μέριμνας στο σύνολο της φοιτητικής κοινότητας. Η φοιτητική μέριμνα όσον αφορά την Κομοτηνή έχει να κάνει με τη μεταφορά, τη σίτιση και τη στέγαση.

Όσον αφορά τη σίτιση, η κατάσταση είναι λίγο-πολύ γνωστή. Στην πόλη λειτουργούν δύο λέσχες. Αρχικά την κάτω λέσχη διαχειρίζεται ο ιδιώτης ‘Χούτος’, ο οποίος αισχροκερδεί σε βάρος της φοιτητικής κοινότητας, με την ανοχή της πρυτανικής αρχής. Το μενού του ‘Χούτου’ περιλαμβάνει διαχωρισμό των φοιτητών/τριών σε προνομιούχους και μη, με βάση τα εισοδηματικά κριτήρια των οικογενειών τους, εμποδίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση των ‘μη προνομιούχων’ στη λέσχη.

Ως ιδιώτης ο Χούτος πλήρως εναρμονισμένος με τις πρακτικές και τη λογική το κέρδους, πέρα από το αντίτιμο των 2,20 ευρώ υποβαθμίζει την ποιότητα των προϊόντων που παρέχει  σερβίροντας σε πολλές περιπτώσεις μέχρι και κρέας αλόγου, όπως αποδείχθηκε από τα πρόστιμα που του επιβλήθηκαν πέρυσι. Βέβαια, η εναντίωση μας απέναντι στο Χούτο δεν περιορίζεται στην ποιότητα και στο αντίτιμο του φαγητού, αλλά έγκειται στην γενικότερη άρνηση της εισόδου του κεφαλαίου και της λογικής του κέρδους, στα πανεπιστήμια. Την ίδια στιγμή που η μία από τις δύο λέσχες βρίσκεται στον έλεγχο του ιδιώτη Χούτου, στην πάνω λέσχη, η οποία χρηματοδοτούνταν μέχρι τα τελευταία χρόνια από το πανεπιστήμιο επικρατεί μία ιδιότυπη κατάσταση.

Η ελεύθερη πρόσβαση και η δωρεάν παροχή στην πάνω και στην κάτω λέσχη αποτελούσε κεκτημένο των αγώνων του φοιτητικού κινήματος του 2010, αφήνοντας παρακαταθήκη για το πώς μαζικοί και συλλογικοί αγώνες μπορούν να αποφέρουν αποτελέσματα και να πετυχαίνουν νίκες. Στην περίπτωση της πάνω λέσχης μέχρι πριν από τρία χρόνια οι μερίδες φαγητού έφταναν για να σιτίσουν σχεδόν όλους τους φοιτητές/τριες. Πλέον στα πλαίσια της υποχρηματοδότησης, οι μερίδες έχουν μειωθεί δραματικά, με αποτέλεσμα το φαγητό να τελειώνει σε ένα τέταρτο και να μην σιτίζονται ούτε οι φοιτητές που μένουν στις εστίες.

Στο πλαίσιο της φοιτητικής μέριμνας, εντάσσεται και το ζήτημα της στέγασης στις εστίες. Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι τα κριτήρια επιλογής είναι πολύ αυστηρά και ο αριθμός των δωματίων είναι πολύ περιορισμένος. Η φοιτητική μέριμνα σε αυτόν τον τομέα είναι  ελλειμματική καθώς επίσης και  ο διαχωρισμός σε εστιακούς φοιτητές και μη  είναι εικονικός.  Επί της ουσίας λοιπόν, οι φοιτητές ανεξάρτητα από το αν είναι εστιακοί η μη αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα.

Με βάση αυτά τα προβλήματα και επειδή έχουμε ξανακούσει πολλές υποσχέσεις στο παρελθόν από Πρυτάνεις και Αντιπρυτάνεις, θα διεκδικήσουμε τα αυτονόητα με συλλογικές διαδικασίες, καθώς  αυτά δεν αποτελούν προνόμια αλλά δικαιώματα όλων των φοιτητών και φοιτητριών.

 

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 6/10 ΣΤΙΣ 17.00 ΣΤΟ ΦΟΥΑΓΙΕ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ (ΠΑΛΙΑ ΝΟΜΙΚΗ).

ΚΑΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΝΟΜΙΚΗΣ, ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΣΙΤΙΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 2/10 ΣΤΙΣ 12.00.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ

Η καιροσκοπική χρήση των φοιτητικών συλλόγων από τις παρατάξεις της αριστεράς

Τα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν το στυλοβάτη της ανάθεσης μέσα στα πανεπιστήμια κι αυτό δεν είναι ζήτημα πολιτικής ανάλυσης, είναι πραγματικότητα. 7 φοιτητές  (παραπάνω ή λιγότεροι ανάλογα με τη σχολή) με αποφασιστική αρμοδιότητα, καθορίζουν τη θέση που θα πάρει ο σύλλογος σε οποιοδήποτε θέμα επιλέξουν να θέσουν προς συζήτηση. Εφόσον θεσμοθετημένα λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς, με στοιχειώδη γνώση πολιτικής ορολογίας, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως μιλάμε για έναν ολιγαρχικό θεσμό. ΠΡΟΣΟΧΗ: Το ότι είναι εκλεγμένο όργανο δεν το καθιστά δημοκρατικό, μόνο στο διεστραμμένο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό η εκλογή θεωρείται χαρακτηριστικό της δημοκρατίας. Στη δημοκρατία που δε θεωρεί ότι υπάρχουν ειδικοί στην πολιτική υπάρχει κλήρωση και κυκλικότητα όχι εκλογή.

Οι παρατάξεις της αριστεράς στην Κομοτηνή λοιπόν, δεδομένου ότι ο μόνος τρόπος που μπορούν να εκλάβουν τη δημοκρατία είναι το κοινοβούλιο, οι εκλογές, τα δημοτικά συμβούλια και οι κομματικές διαδικασίες τύπου «κάτσε να μας πουν τι κάνανε στην Αθήνα», αποδέχονται πλήρως αυτό το ολιγαρχικό πλαίσιο των διοικητικών συμβουλίων.Αποφάσισαν λοιπόν στις 18/9 να κατεβάσουν τους συλλόγους στην αντιφασιστική πορεία για τον Παύλο Φύσσα. Να κατεβάσουν, γιατί καμία δημοκρατική, συλλογική διαδικασία του συλλόγου δεν πήρε αυτή την απόφαση, τόσο για τη συμμετοχή στην πορεία όσο και για τους όρους αυτής (πανό, συνθήματα, περιφρούρηση).

«Και που είναι το κακό που κατέβηκε έστω κι έτσι ο σύλλογος;» Στο ότι έτσι ο σύλλογος καθίσταται έρμαιο των συσχετισμών του ΔΣ. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται και η ενδεχόμενη συμμετοχή του συλλόγου σε πορεία για τα Ιμια μετά από πρόταση της ΔΑΠ και υπερψήφισή της, ή σε απεργία του ΠΑΜΕ, όπως έχει ξαναγίνει. Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο το οπορτουνίστικο αυτό μονοπάτι της αριστεράς του στυλ «κατεβάζουμε το σύλλογο, χωρίς ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση, με συνθήματα, πανό και περιφρούρηση που γουστάρουμε εμείς, όποτε μας βολεύει.»

Επίσης υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν είναι δημοκρατικό. Καλλιεργεί την ανάθεση, αποξενώνει το φοιτητή από τη διαδικασία της συναπόφασης. Ας πούμε ότι η ΑΡΕΝ που είναι μία παράταξη πνιγμένη μέσα στη λογική της ανάθεσης και της θεσμικής νομιμότητας δεν το αντιλαμβάνεται. Τα ΕΕΑΚ που παπαγαλίζουν συνεχώς το σύνθημα «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις», πως νομιμοποιούν μια τέτοια απόφαση; Όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις, αλλά όταν μας βολεύει εξουσία και στα ΔΣ;

«Καλό είναι να φαίνεται ότι στηρίζουν οι σύλλογοι». Να φαίνεται ακριβώς αυτό. Σ΄ αυτό το ρήμα συνοψίζεται όλη η παρέμβαση της αριστεράς στα πανεπιστήμια. Στο τι φαίνεται ότι κάνουν. Γιατί αυτό μετράει στις εκλογές. Το αν στην πραγματικότητα και επί της ουσίας στηρίζουν οι σύλλογοι δεν την αφορά. Αρκεί να φαίνεται. Είστε άξιοι λοιπόν της μοίρας και των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος που οραματίζεστε.