Η δυναμική που εσωκλείεται στο πανεπιστήμιο και η δυνατότητά της να επηρεάζει τον υπόλοιπο εξωπανεπιστημιακό κόσμο προσέλκυσε αμέσως την προσοχή της εξουσίας. Είναι πραγματικά άξιο παρατήρησης το ασφυκτικό νομοθετικό καθεστώς επιτήρησης του φοιτητικού συνδικαλισμού , αλλά ακόμα περισσότερο άξιο παρατήρησης είναι το γεγονός ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα στο σύνολό της πολύ λίγο αμφισβήτησε τις κρατικά υποδεικνυόμενες δομές. Πιο συγκεκριμένα, πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για «φοιτητικό κίνημα» και «αμφισβήτηση», όταν σημείο αναφοράς για τη συλλογική δράση στο πανεπιστήμιο είναι οι δομές που καθορίζουν οι νόμοι του κράτους, δηλαδή οι γενικές συνελεύσεις των συλλόγων φοιτητών και σπουδαστών; Γιατί να υπάρχουν συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων σχολών (με ότι ένας σύλλογος συνεπάγεται, δηλ. Παρατάξεις , κομματικούς εγκάθετους, εκλογές κλπ.) κι όχι συνελεύσεις των φοιτητών μιας σχολής εκτός των πλαισίων του συλλόγου; Εν τέλει, γιατί να ταυτίζεται η συνδικαλιστική δράση με τη θεσμική συνδικαλιστική δράση; Δυστυχώς, ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια είναι προσαρμοσμένος στα πλαίσια της αστικής σωματειακής νομιμότητας και οι γενικές συνελεύσεις των συλλόγων κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των φοιτητικών παρατάξεων, καθώς ο φοιτητής που δεν ανήκει σε παράταξη, είναι ανίσχυρος. Είναι γεγονός, ότι η αποκλειστικότητα του θεσμικού συνδικαλισμού αλλοτριώνει τους συμμετέχοντες , εμποτίζοντας τους με την κυρίαρχη κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική αντίληψη και παγιδεύοντάς τους, μεταξύ χασμουρητών και φασαρίας, στη δίνη των μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων των παρατάξεων.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες εμποδίζεται η ανάδειξη ενός αυτεξούσιου κινήματος . Κατά πρώτο λόγο, ο διαχωρισμός του συνδικαλισμού με κριτήριο την ιδιότητα του φοιτητή, του καθηγητή ή του εργαζόμενου στο πανεπιστήμιο, είναι από μόνος του ένα πλήγμα στην αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων. Στην ουσία αυτό που ενώνει ή διαιρεί την πανεπιστημιακή κοινότητα είναι η πολιτική πεποίθηση και δράση και όχι η επαγγελματική ιδιότητα. Κατά δεύτερο λόγο, οι παραγοντίσκοι και οι κομματικά ελεγχόμενες οργανώσεις συχνά εκμεταλλεύονται τις νομικές ρυθμίσεις για το φοιτητικό συνδικαλισμό, είτε για να προσεταιριστούν το συμμετέχοντα στις γενικές συνελεύσεις κόσμο, είτε για να παρεμποδίσουν την ανάπτυξη δομών και αντιλήψεων που οδηγούν στην αυτονόμηση των κινητοποιήσεων από τις παραταξιακές–εξουσιαστικές λογικές. Επιπλέον, ο κρατικά προσδιορισμένος τρόπος συνδικαλισμού είναι προσεχτικά συντεχνιακά διαρθρωμένος, ώστε, όποιος εμπλακεί στα γρανάζια του να αποκόπτεται από την υπόλοιπη κοινωνία και να αποκτά συντεχνιακή αντίληψη. Ο απεγκλωβισμός του φοιτητή από τα συντεχνιακά όρια που χαράσσει το κράτος νομοθετικά, είναι προϋπόθεση για να μπορέσει να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του και μετά την υπόλοιπη κοινωνία.
Συμπερασματικά, ενάντια στη γραφειοκρατία και στο συγκεντρωτισμό των διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων είναι αναγκαίο να καθιερωθεί στον εντός του πανεπιστημίου συλλογικού νου η άμεση δημοκρατία ως ο ορθότερος τρόπος λήψης αποφάσεων και διαβούλευσης γενικότερα εκτός των θεσμικών πλαισίων. Η επίκληση της άμεσης δημοκρατίας ακόμα και από τους πάσης φύσεως αριστερίζοντες, τους ανέκαθεν εχθρούς της , αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως ιδεολογικό οργανωτικό αντίπαλο δέος που να μπορεί να της αντιταχθεί. Εξ ου και το φαινόμενο οι παραδοσιακές αριστερίζουσες ιεραρχικές γκρούπες να επικαλούνται την άμεση δημοκρατία όποτε τους αρέσει. Η άμεση δημοκρατία είναι συγκεκριμένος θεσμός ο οποίος απαιτεί να διαρρηχθεί το φαντασιακό της ανάθεσης καθώς και της εκπροσώπησης με την άρνηση της παραδοχής ότι υπάρχουν ειδικοί στην πολιτική, ούτως ώστε να πάρει ο ίδιος ο κόσμος τις υποθέσεις στα χέρια του και να παραμερίσει πάσης φύσεως πρωτοπορίες. Η κατοχύρωση του αμεσοδημοκρατικού στοιχείου είναι ένα στοίχημα εντός των πανεπιστημιακών κινητοποιήσεων, το οποίο δεν έχει κερδιθεί ακόμα.