Η σύγχρονη καπιταλιστική κρίση που προτάσσει διαρκώς λογικές λιτότητας και περικοπών θα ήταν αδύνατον να αφήσει ανέγγιχτες τις ήδη κατακερματισμένες κρατικές παροχές προς τους φοιτητές και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Υπό αυτήν την προοπτική δεν μας προξενεί εντύπωση που τις περικοπές συγγραμμάτων και τις απειλές για μείωση των μερίδων στην λέσχη ακολουθεί  η επιβολή εισιτηρίου των 0,60 λεπτών για το επιπλέον λεωφορείο προς την Πανεπιστημιούπολη. Αυτό βέβαια δεν το αντιλαμβανόμαστε ως μία ξεκομμένη διαδικασία αλλά ως μια μεθοδευμένη κρατική τακτική εξοικονόμησης πόρων μέσω της περαιτέρω εξαθλίωσης του Πανεπιστημίου. Μετά το εισιτήριο σειρά θα έχει η επί πληρωμή σίτιση στην λέσχη και η διαμονή στις εστίες αλλά και η εξ’ ολοκλήρου πληρωμή των συγγραμμάτων και εν τέλει των διδάκτρων.

Οι επιταγές και οι τακτικές αυτές του κράτους προωθούν και εδραιώνουν τον συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών καθώς και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ο οποίος έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μας και εκφράζεται με λογικές ατομικισμού οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλη μερίδα των φοιτητών να καταφεύγει σε λογικές βίας (σπρωξίματα, τραβήγματα, ξύλο) προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη  θέση στο λεωφορείο.  Βλέπουμε έτσι τον ακραίο ανταγωνισμό μεταξύ των θιγόμενων να ξεπροβάλλει ως μόνη λύση ενώ ταυτόχρονα η ΚΤΕΛ Α.Ε να τρίβει τα χέρια της και να στέλνει ολοένα και περισσότερα λεωφορεία των 0.60 λεπτών πίσω από τα δωρεάν. Καινούρια εφεύρεση της εταιρίας αποτελεί και απειλή επιβολής προστίμων εξαιτίας της υπέρβασης του επιτρεπόμενου ορίου επιβατών, κάτι που τόσα χρόνια δεν την είχε απασχολήσει ενώ την απασχολεί τώρα που διαφαίνονται κέρδη μέσω των επί πληρωμή λεωφορείων. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι πρακτικές τραμπουκισμού των φοιτητών από τους οδηγούς των λεωφορείων με απειλές για κλήση της αστυνομίας, κάνοντας έτσι ξεκάθαρο με ποιού το μέρος τάσσονται.

Ως φοιτητές που βιώνουμε την γενικευμένη επίθεση του κράτους αντιλαμβανόμαστε ως μοναδικό δρόμο την ολική άρνηση πληρωμής οποιαδήποτε αντιτίμου είτε αυτό έχει σχέση με την μεταφορά, την σίτιση, την στέγαση ή ακόμα και την ιδία την γνώση. Γιατί δεν ανεχόμαστε τον αλληλοσπαραγμό της κοινωνίας που μας επιβάλλεται. Γιατί δεν ανεχόμαστε λογικές ενοχοποίησης που θέτουν εμάς υπεύθυνους της συστημικής κρίσης. Γιατί προτάσσουμε την αλληλεγγύη των θιγόμενων κομματιών της κοινωνίας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο