Όπως γίνεται κατανοητό αυτή τη στιγμή κράτος και παρακράτος άλλες φορές σε συντονισμό, άλλες φορές όχι, επιτίθενται όχι μόνο στα πιο αδύναμα αλλά και στα πιο δραστήρια κοινωνικά κομμάτια. Η κρισιμότητα της  συγκυρίας δεν αφήνει χρόνο και ενέργεια για να εστιάσει κανείς στο μερικό, στο συντεχνιακό σκέλος του κοινωνικού, αναπόσπαστο τμήμα του οποίου είναι το πανεπιστήμιο. Είναι ωστόσο απαραίτητο το φοιτητικό σύνολο και γενικότερα το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας, να ξεφύγει από το μικρόκοσμο των σχολών και με αφορμή τις αλλαγές και τις μεθοδεύσεις της εξουσίας σχετικά με το μέλλον των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, να συμπαραταχθεί με την υπόλοιπη κοινωνία στους αγώνες ενάντια στη φασιστική απειλή, την κρατική καταστολή, τη γενικότερη εξαθλίωση.

Όσον αφορά συγκεκριμένα το πανεπιστήμιο, αφιερώσαμε πολύ χρόνο πέρσι το Φθινόπωρο και κατά τη διάρκεια της χρονιάς στην ενδελεχή ανάλυση του νόμου πλαισίου. Το συμπέρασμα που βγάζουμε τώρα και συνοψίζει το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται είναι το εξής: Τα πανεπιστήμια πλέον και στην Ελλάδα, όπως στις υπόλοιπες «αναπτυγμένες» χώρες, πρέπει να αρχίσουν να λειτουργούν με βάση το λογισμό του κόστους-κέρδους, τον ορθολογισμό του προϋπολογισμού, και τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού, για να είναι ανταγωνιστικά  στην παγκόσμια αγορά εκπαίδευσης. Πλέον ό,τι μπορεί να αποφέρει χρηματική πρόσοδο στα πανεπιστήμια είναι θεμιτό, ότι δεν μπορεί είναι για πέταμα. Σ’ αυτή τη βάση είναι «καλοδεχούμενη» η εισροή των επιχειρηματιών στο νέο καθεστώς διοίκησης, οι ιδιωτικές εταιρίες στον τομέα των φοιτητικών παροχών, η αξιολόγηση των τμημάτων από διεθνείς οίκους. Όλα αυτά τι σημαίνουν; Πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του κεφαλαίου και του κράτους που προσπαθούν να βγάλουν σε περίοδο κρίσης από τη μύγα ξύγκι και όχι πανεπιστήμιο με προσανατολισμό τις ανάγκες τις κοινωνίας, όπως αυτή της ορίζει. Έρευνα και παροχή γνώσης για τις εταιρίες που χρηματοδοτούν, αντί για ανεξάρτητη διαδικασία παραγωγής, αναπαραγωγής και διάχυσης του πλατύτερου φάσματος της γνώσης. Επίσης καταργείται το άσυλο δίνοντας την ευκαιρία στο κράτος να καταστέλλει απροκάλυπτα οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία μπορεί να προκύψει η αναζητεί καταφύγιο μέσα στις σχολές. Παράλληλα προωθούνται εντατικοποιήσεις στα προγράμματα σπουδών (κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει) και εφαρμογή της εκβιαστικής διάταξης για ολοκλήρωση των σπουδών στα ν+2 έτη με την απειλή διδάκτρων ή ακόμη και διαγραφής. Δεν είναι κινδυνολογία είχαμε προειδοποιήσει και για τις αλλαγές σε σίτιση-στέγαση-μεταφορά και δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Ας μη χρειαστεί να φτάσει το μαχαίρι στο λαιμό για να αντιδράσουμε.

Ο συγκεκριμένος νόμος είναι ενδεικτικός μιας συνολικότερης πολιτικής για την Παιδεία που εφαρμόζεται στο δυτικό κόσμο εδώ και χρόνια. Το δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει μπει εδώ και δεκαετίες σε φάση επιταχυνόμενης διάλυσης. Υφίσταται κρίση περιεχομένου: Τί μεταδίδεται, πώς και με ποια κριτήρια μεταδίδεται, ενώ υπάρχει ξεκάθαρη κρίση και στη σχέση εκπαιδευτή-εκπαιδευόμενου. Κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, αντανακλά τις αξίες της κοινωνίας στην οποία εντάσσεται και αναπαράγει τον ανθρωπολογικό τύπο που χρειάζεται για την ίδια της την αναπαραγωγή. Στις δυτικές κοινωνίες οι αξίες αυτές είναι ο ατομικισμός, η ιδιώτευση και ο καταναλωτισμός και ο ανθρωπολογικός τύπος που προάγεται είναι αυτός του ‘’έξυπνου’’ επιχειρηματία και του ευέλικτου, αναλώσιμου και υποταγμένου εργαζόμενου.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές ψηφίστηκαν στο σύνολο τους με μεγάλη πλειοψηφία στη βουλή πέρσι το Καλοκαίρι, ωστόσο δεν εφαρμόστηκαν. Αυτό δεν συνέβη όμως μόνο χάρη στην αντίδραση του φοιτητικού κινήματος όπως ευλογώντας τα γένια της θα μας πει η αριστερά. Λίγοι ήταν αυτοί που φοβήθηκαν  ένα κίνημα εγκλωβισμένο σε θεσμικά πλαίσια που δεν είχε για άλλη μια φορά θετικό αίτημα για το πώς θέλει να είναι το πανεπιστήμιο και που αναλώθηκε σε υπέρ-πολιτικοποιημένες αναλύσεις που αντανακλούσαν ακίνδυνες κομματικές γραμμές για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ. Απόδειξη γι’ αυτό η πολύ γρήγορη απομαζικοποίηση και αποσυσπείρωση του. Για τη μη εφαρμογή του νόμου οφείλεται αφενός η ίδια η προχειρότητα του υπουργείου συνθέτοντας ένα νόμο πλαίσιο, ο οποίος ήταν στα κυριότερα σημεία του αντισυνταγματικός, άρα και ανεφάρμοστος κι αφετέρου στην σχετικά αξιοπρεπή στάση (ναι συμβαίνει κι αυτό που και που) που έδειξαν οι πρυτάνεις και  ο Μπαμπινιώτης ως υπηρεσιακός υπουργός παιδείας, που έβαλαν φρένο στα σχέδια εφαρμογής.

Σήμερα, ο νόμος-πλαίσιο επαναδιατυπώθηκε ώστε να έρθει στα μέτρα των πρυτάνεων και τον μετριοπαθή Μπαμπινιώτη στο υπουργείο διαδέχθηκαν στυγεροί, εγκάθετοι τεχνοκράτες αποφασισμένοι να τον εφαρμόσουν. Η φοιτητική κοινότητα πλέον δε μπορεί να περιμένει κανέναν να τη σώσει, βρίσκεται προ των ευθυνών της. Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν πρέπει να δούμε πως μπορούν να συγκροτηθούν οι αντιστάσεις, ώστε να αποφευχθεί το φιάσκο των καταλήψεων του Σεπτεμβρίου του 2011.

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για τους αγώνες και τα κινήματα. Το γεγονός ότι μία στρατηγική πέτυχε μία φορά δε σημαίνει ότι πρέπει να επαναλαμβάνεται αέναα, ειδικά μετά την πρόσφατη αποτυχία που αναφέραμε. Η φοιτητική κοινότητα δε νοείται να μην αμφισβητεί την πεπατημένη και να μην ψάχνει νέες μορφές αγώνα μέσα σε μία τόσο ρευστή πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα η εμμονή στα παραταξιακά πλαίσια, τα οποία δεν τίθενται υπό ευρύτερη επεξεργασία από το φοιτητικό σύνολο κατά τη διαδικασία των καταλήψεων, όσο και η επίδοση μεγαλύτερης βαρύτητας στις θεσμικές γενικές συνελεύσεις που ομοιάζουν με κοινοβούλιο απ’ ότι στα από τη φύση τους πιο αμεσοδημοκρατικά συντονιστικά, το μόνο που έχει δείξει είναι ότι προκαλεί αποσυσπείρωση και απογοήτευση στους φοιτητές. Ο διάλογος γινόταν πάντοτε στη βάση έτοιμων απόψεων πλαισίων, οι οποίες υπό την προστασία των παρατάξεων και των σφιχτών γραμμών τους, πολύ δύσκολα μπορούσαν να παρακαμφθούν μέσα στα συντονιστικά. Οποιαδήποτε απόπειρα προσέκρουε μπροστά στο παραταξιακό τείχος και έπεφτε στο κενό. Η λογική αυτή συγκρότησης των αγώνων με βασικούς πυλώνες τις αγωνιστικές παρατάξεις και τις θεσμικές συνελεύσεις μπορεί να απέδωσε ορισμένους περιορισμένους καρπούς το 06-07, σήμερα ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως έχει χρεοκοπήσει και χρειάζεται ανανέωση.     

Σε καμία περίπτωση πάντως δεν αμφισβητούμε την κατάληψη ως το καταλληλότερο μέσο πάλης στη σημερινή συγκυρία. Πόσο μάλλον όταν στα πλαίσια της γενικότερης κατάρρευσης που παρατηρείται, ελλοχεύει ο κίνδυνος πολλές σχολές να κλείσουν χωρίς την παρέμβαση των φοιτητών. Το επιχείρημα που λέει ανοιχτές σχολές-ανοιχτά μυαλά είναι αφενός υποκριτικό γιατί υποθάλπει την ιδιοτελή παρόρμηση του μέσου φοιτητή να τελειώσει γρήγορα τη σχολή για να βολευτεί κι αφετέρου είναι άστοχο γιατί η δομή της γνώσης και της μάθησης σήμερα στα πανεπιστήμια κάθε άλλο παρά ανοιχτά μυαλά παράγει και προωθεί. Πάντως σας πληροφορούμε όσον αφορά το πρώτο σκέλος ότι και στα 2μιση χρόνια να τελειώσετε τη σχολή δουλειές που να αμείβονται σήμερα δεν υπάρχουν και οι ελάχιστες που υπάρχουν απαιτούν να πατήσεις επί πτωμάτων για να τις αποκτήσεις. Επομένως δεν πρέπει να υπάρχει κανένας ενδοιασμός ως προς την υιοθέτηση της κατάληψης ως μέσου αγώνα, από τη στιγμή που έχει αποδειχτεί ότι μονάχα με κατειλημμένες σχολές ασκείται πίεση προς τους φορείς εξουσίας και πραγματοποιούνται ζυμώσεις στις τάξεις των φοιτητών.

Πάντως για εμάς οι γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μόνο τυπική σημασία έχουν πλέον, αφού εκεί δεν γίνεται αποδεδειγμένα ποτέ ουσιαστικός πολιτικός διάλογος παρά μόνο στείρα αντιπαράθεση των θέσεων των παρατάξεων τις οποίες καλούνται να ψηφίσουν οι φοιτητές. Γι’ αυτό το λόγο και δε θεωρούμε κτήμα των φοιτητών τις αποφάσεις επί των πλαισίων των παρατάξεων, από τη στιγμή που δεν έχουν διαμορφωθεί από τους ίδιους. Η άποψη μας είναι ότι το μόνο επίδικο όταν προκύπτει ζήτημα κινηματικό στις Γενικές συνελεύσεις πρέπει να είναι το εάν επιθυμούμε ή δεν επιθυμούμε κατάληψη της σχολής. Το πολιτικό περιεχόμενο , τα αιτήματα και η φυσιογνωμία της κατάληψης είναι κάτι που πρέπει να καθοριστεί από τους ίδιους τους φοιτητές αδιαμεσολάβητα μέσα από μία διαδικασία όμως που να τους δίνει αυτήν την ευκαιρία. Οι συνελεύσεις-συντονιστικά που διενεργούνται μέσα στις καταλήψεις μπορούν να παίξουν ακριβώς αυτόν τον ρόλο. Μακριά από τον φορμαλισμό και τη γραφειοκρατία των γενικών συνελεύσεων, παρέχουν το κατάλληλο έδαφος ώστε να γίνει γόνιμος διάλογος και συνδιαμόρφωση. Αυτό όμως προϋποθέτει δύο βασικά πράγματα: 1. Τη θεμελίωση ορισμένων κανόνων στα πλαίσια της Άμεσης Δημοκρατίας ώστε να διασφαλίζεται η ακεραιότητα της διαδικασίας. Πιο συγκεκριμένα: Παρουσία συντονιστή και πρακτικογράφου, ξεκάθαρες θεματικές οι οποίες θα εξετάζονται μία μία και η σειρά της ομοφωνίας-συναίνεσης-ψηφοφορίας στον  τρόπο λήψης των αποφάσεων. 2. Η μαζική συμμετοχή του ανένταχτου κόσμου, η οποία θα αποτρέψει τον περιορισμό της κουβέντας σε πλαίσια παραταξιακά και θα επιβάλει στους εγκάθετους να μην μονοπωλούν τη διαδικασία. Ενάντια στη λογική λοιπόν της ανάθεσης των αγώνων και των υποθέσεων που μας αφορούν στους παραταξιακούς «φωστήρες».

Επιθυμούμε καταλήψεις που να λειτουργούν ως ένα ζωντανό κύτταρο αγώνα και δημιουργίας μέσα στην κοινωνία. Καταλήψεις ανοιχτές, εξωστρεφείς με ποικιλομορφία δράσεων, που δημιουργούν τομές στην καθημερινότητα, ξεπερνούν το συνηθισμένο. Για να γίνει αυτό πρέπει συλλογικά να αποδράσουμε από τη μονολιθικότητα και την αδιέξοδη λογική της απαρίθμησης των πραγμάτων που μας δυσαρεστούν και δεν θέλουμε και να επιδιώξουμε να σχηματίσουμε μία εικόνα για το πώς θα θέλαμε να δομηθεί ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο μία διαφορετική καθημερινότητα γενικότερα. Μακριά από κομματικές-παραταξιακές-ιδεολογικές αγκυλώσεις είναι καιρός να αρχίσει ένας διάλογος για το μέλλον. Ένας διάλογος που απαιτεί τη συμμετοχή όλων, καθώς δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, δεν υπάρχουν μονόδρομοι και μεσσίες. Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας επανανοηματοδοτούμε την καθημερινότητά μας συλλογικά.

• ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ, ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟ, ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
• ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΑΥΤΟΝΟΜΟ-ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, ΟΧΙ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
• ΕΚΠΑΡΑΘΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ