Το φοιτητικό σύνολο στις 17 Απριλίου θα ξανακληθεί να συμμετάσχει στο μεγάλο πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών, εκεί που η κάθε παράταξη θα έρθει να εισπράξει την επιτυχία της πολιτικής της δράσης μέσω της αποτίμησης των κουκιών-ψηφοφόρων της. Από την μία η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έρχονται να ζητήσουν την ψήφο ως αντάλλαγμα της επίπλαστης κοινωνικότητας που προσφέρουν μέσω των μηχανισμών τους στους φοιτητές. Μηχανισμοί που στρέφουν το άτομο στην ιδιώτευση και προωθούν ένα μοντέλο απαθή ανθρώπου ως προς το κοινωνικό γίγνεσθαι. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να εγκαθιδρύσουν τις λογικές της κυρίαρχης ιδεολογίας εντός του πανεπιστημίου, το οποίο πάντοτε αποτελούσε έναν χώρο ριζοσπαστικοποίησης. Από την άλλη η αριστερά διοχετεύει την όποια αγωνιστική της διάθεση στην προσαύξηση του εκλογικού της ποσοστού και έτσι η ενδυνάμωση του παραταξιακού μηχανισμού γίνεται αυτοσκοπός της πολιτικής. Ένας αγώνας που στηρίζεται στην ιεραρχική δομή της παράταξης εμποδίζει την ανάδυση του αυτεξούσιου του ατόμου, που είναι η βασική προϋπόθεση μιας πραγματικής ρήξης με το υπάρχον. Άλλωστε, τα εκλογικά αποτελέσματα είναι μια αμιγώς πλασματική απεικόνιση της αγωνιστικής διάθεσης του συνόλου.
Ας δούμε όμως και την ουσία των εκλογών. Από τις εκλογές προκύπτει η δυναμική των παρατάξεων στα Διοικητικά Συμβούλια (ΔΣ). Το Δ.Σ. ένας στη βάση του ολιγαρχικός θεσμός, καθώς στηρίζεται στην αντιπροσώπευση από τους λίγους για όλους. Πιο συγκεκριμένα,8 άτομα αντιπροσωπεύουν χιλιάδες φοιτητές και λαμβάνουν αυτοί τις αποφάσεις για όλους. Το άτομο δεν έχει κανένα ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων, αφού το ρόλο αυτό έχουν οι παραταξιακοί αντιπρόσωποι . Η δημοκρατική ψευδαίσθηση που πηγάζει από τις διαδικασίες αυτές, αποπροσανατολίζει το πλήθος από την ουσία της πολιτικής, που είναι η συνεχής συμμετοχή στα κοινά. Για εμάς, αντιπροσώπευση και άμεση δράση είναι δύο έννοιες όχι απλά αντίθετες, αλλά εχθρικές μεταξύ τους και δεν μπορούν να συνυπάρχουν στην πολιτική δράση, αφού η μία νεκρώνει την άλλη. Ειδικά σήμερα που το αυτοδιοίκητο έχει αρθεί, η αντίληψη ενός αγώνα που περνά μέσα από τα ΔΣ είναι εντελώς αβάσιμη. Η αποχή της πλειονότητας από τις φοιτητικές εκλογές αναδεικνύει από μόνο του σε μεγάλο βαθμό την ασημαντότητα των διαδικασιών αυτών, αφού δεν υπάρχει καμία αλληλεπίδραση μεταξύ του συνόλου και του θεσμού. Έναντι στην πολιτική συμμετοχή που πραγματώνεται με τη ρήψη της ψήφου μια φορά το χρόνο, εμείς προτάσσουμε την αυτό-οργανωμένη δράση, την ακηδεμόνευτη έκφραση και την άμεση δημοκρατία. Αντίθετα με τις λογικές ανάθεσης στις οποίες δομούνται οι σύγχρονες πολιτικές διαδικασίες(εκλογές-Δ.Σ.-Γ.Σ. δια παραταξιακών εκπροσώπων)εμείς θέτουμε ως κεντρικό επίδικο μέσα στο πανεπιστήμιο, την άμεση συμμετοχή και δράση του φοιτητή σε εξωθεσμικές διαδικασίες, χωρίς ιεραρχία και παραταξιακές πρωτοπορίες. Ήρθε ο καιρός να περάσουμε από την δημοκρατία των αντιπροσώπων στην άμεση δημοκρατία.