Στην συνέλευση της Παρασκευής όμως υπήρξε και κάτι άλλο αξιοσημείωτο, που χρήζει σχολιασμού. Η εισαγωγή στη διαδικασία ερωτήσεων και η μείωση των ομιλιών των παρατάξεων μετά από πρόταση σχημάτων της αριστεράς. Στόχος όπως τονίστηκε ήταν η μεγαλύτερη συμμετοχή του ανένταχτου κόσμου και η δυνατότητα αμφισβήτησης από πλευράς ακροατών και επεξήγησης από πλευράς ομιλητή κατά τη διάρκεια των ομιλιών. Εμείς θεωρούμε ότι κανένας από τους 2 στόχους δεν επετεύχθη για έναν πολύ απλό λόγο: ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΤΑΤΑΞΙΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ!
Η ίδια η δομή των συνελεύσεων με τη λογική των συνολικών τοποθετήσεων και των πλαισίων τοποθετεί εκτός διαδικασίας επί της ουσίας τον φοιτητή που δεν έχει άποψη επί παντός επιστητού και δεν μπορεί να τοποθετηθεί ή να καταθέσει πρόταση για όλα τα ζητήματα που εμφανίζονται. Τα φοιτητικά πλαίσια αποτελούν προτάσεις των παρατάξεων που αντικατοπτρίζουν το συνολικότερο πολιτικό τους πρόγραμμα, διαμορφωμένο εκ των προτέρων σε διαδικασίες διαφορετικές απ’ αυτές της γενικής συνέλευσης. Οι εφ’ όλης της ύλης πρωτομιλίες και δευτερομιλίες που ακολουθούν εξυπηρετούν ακριβώς αυτό, δηλαδή την παρουσίαση του πλαισίου. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο φοιτητής που δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα τα ζητήματα που θα μπορούσαν να τεθούν σε ένα πλαίσιο δεν μπορεί να συμμετέχει επί ίσοις όροις στ διαδικασία, παρά μόνο να ψηφίσει εκ των υστέρων ένα πλαίσιο που του έχουν φέρει έτοιμο οι παρατάξεις.
Πώς λύνεται αυτό το ζήτημα; Εμείς λέμε εκπαραθύρωση των παρατάξεων από το πανεπιστήμιο. Αν αυτό όμως είναι μαξιμαλιστικό μία απλή λύση είναι η κατάργηση των πλαισίων, των συνολικών τοποθετήσεων και η εισαγωγή θεματικών με λήψη αποφάσεων ξεχωριστά για την κάθε θεματική, πάνω στις προτάσεις που ακούγονται εκείνη τη στιγμή από τον κάθε συμμετέχοντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο μη οργανωμένος φοιτητής μπορεί να έχει ουσιαστικό λόγο με παράλληλη κατάθεση πρότασης σε επιμέρους ζητήματα τα οποία τον ενδιαφέρουν και όχι σε όλα τα επίδικα που μπορούν να βάλουν οι παρατάξεις σε ένα πλαίσιο
Τι σημαίνει όμως αυτό; Περιορισμό του ρόλου των παρατάξεων στις συνελεύσεις. Γι’ αυτό και δεν προτείνεται. Η διαδικασία των ερωτήσεων και η μείωση των ομιλιών, μια χαρά τους βολεύει ακόμα, αφού επί της ουσίας δεν επηρεάζεται ο ρόλος τους και ο πυρήνας της σάπιας παραταξιοκεντρικής διαδικασίας παραμένει ίδιος.
Επειδή λοιπόν, η άμεση δημοκρατία δεν κατακτείται με ψηφίσματα, ειναι απαραίτητο να ανοίξει ένας πλατύς διάλογος μέσα στο φοιτητικό σύνολο, σχετικά με το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις, τι είναι πραγματικά αμεσοδημοκρατικό, το ρόλο των παρατάξεων και τη πάει να πει πραγματικά ισότιμη συμμετοχή όλων.