Όλοι μας πρωτομπαίνοντας στο πανεπιστήμιο πιστέψαμε ότι ανοίγεται μπροστά μας η ζωή, ότι τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Η ίδια η πραγματικότητα ήρθε όμως να μας διαψεύσει και να μας αποδείξει ότι πολλά παιδιά που δεν πέρασαν σε σχολές είναι πολύ πιο κοντά στην εκπλήρωση των ονείρων τους απ’ ότι εμείς!

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Μπορεί κανείς να δώσει πολλές ερμηνείες. Σημασία έχει ότι αργά ή γρήγορα, όλοι βλέπουμε πως το αντικείμενο που επιλέξαμε καμία σχέση δεν έχει με αυτό που φανταζόμασταν και πως διαμορφώνει μία καθημερινότητα εξίσου ανιαρή και κενή νοήματος όσο αυτή των σχολικών θρανίων. Τη στιγμή λοιπόν που τα περισσότερα πανεπιστήμια ανακοινώνουν ότι πιθανότατα δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα στη χρονιά, λόγω των περικοπών, εμείς αναρωτιόμαστε: Τι θέση πρέπει να πάρουμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση;

Η απάντηση της αριστεράς γνωστή και τετριμμένη: Να υπερασπιστούμε το δημόσιο (κρατικό) πανεπιστήμιο. Ως αυτόνομα σχήματα έχουμε διαφορετική λογική. Προφανώς και δε θέλουμε και θα κάνουμε τα πάντα για να εμποδίσουμε την καθολική ιδιωτικοποίηση της παιδείας, καθώς σε κάθε περίπτωση η γνώση είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα ούτε εργαλείο για τις ανάγκες των αφεντικών. Ωστόσο καλώς ή κακώς το κρατικό πανεπιστήμιο πεθαίνει. Η εξουσία έχει πρόταση: ιδιωτικοποίηση. Εμείς σαν αντιπρόταση δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τη διατήρηση της υπάρχουσας προβληματικής φόρμας, πλαισιωμένη από ευχολόγια για ισχυρά πτυχία. Επιλέγουμε να φανταστούμε, να επεξεργαστούμε και εν τέλει να διαμορφώσουμε μακροπρόθεσμα το πανεπιστήμιο και γενικότερα την παιδεία που θα είναι κοντά στις πραγματικές μας ανάγκες, τις οποίες γνωρίζουμε πάνω από όλα εμείς και όχι το κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει έναν διάλογο που θα ξεπερνάει τις έτοιμες λύσεις των «αγωνιστικών» παρατάξεων, των βουλευτάδων και των κάθε λογής παραγόντων. Προϋποθέτει ένα διάλογο που θα αφορά ολόκληρη την κοινωνία, μέρος της οποίας είναι η πανεπιστημιακή κοινότητα, που απ’ την πλευρά της πρέπει να τον οπλίσει με χαρακτηριστικά ακηδεμόνευτα και αμεσοδημοκρατικά.

Η αποχώρηση του κράτους αφήνει χώρο για δημιουργία, τον οποίο οφείλουμε να τον εκμεταλλευτούμε και να μην τον αφήσουμε βορά στα αρπακτικά της εξουσίας που θα ορμήξουν  να τον κατασπαράξουν στις πλάτες όλων μας.

Η άποψή μας για το πανεπιστήμιο σήμερα:

Ως Αυτόνομα Σχήματα θεωρούμε ότι τόσο η δομή του σύγχρονου πανεπιστημίου, όσο και το περιεχόμενο της γνώσης που αυτό παρέχει δεν εξυπηρετούν σε καμία περίπτωση τις ανάγκες της κοινωνίας. Ας σκεφτούμε την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, όπως την οραματίζονται χρόνια τώρα και έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αυτή δεν σημαίνει μόνο την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων σε δημόσια ιδρύματα. Στο αμερικανικό και αγγλοσαξονικό μοντέλο, ο ορισμός των εταιρικών πανεπιστημίων δεν εξαρτάται τόσο από τη νομική κατάστασή τους: είναι τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά, και χρηματοδοτούνται τόσο από το κράτος όσο και από εταιρίες.  Αυτό σημαίνει ένα πανεπιστήμιο πέρα από τη διαλεκτική μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, κράτους και αγοράς. ”Εταιρικό πανεπιστήμιο” σημαίνει ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει εταιρία – να λειτουργεί με βάση το λογισμό του κόστους-κέρδους, τον ορθολογισμό του προϋπολογισμού και τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού, για να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά εκπαίδευσης. Αντιλαμβανόμαστε τί μπορεί να σημαίνει αυτό για την ίδια την υφή της γνώσης, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ουδέτερη, αλλά και για το μοντέλο εργαζόμενου το οποίο προάγεται. Με λίγα λόγια στείρος επαγγελματισμός, απουσία κριτικής και παραγωγικής σκέψης, αποστειρωμένη εξειδίκευση, χαρακτηριστικά που αρμόζουν σε εργασιακές σχέσεις χαλαρές, ευέλικτες και προσαρμόσιμες στις απαιτήσεις των εταιριών που «προσφέρουν» απασχόληση για 500 ευρώ.

Εγγραφές, παρατάξεις και κόμματα

Αν έχεις γνωρίσει ήδη «φίλους» στην πλατεία που σου δίνουν τηλέφωνα για σπίτια και σου προτείνουν καφέδες και νυχτερινές εξόδους , πρόκειται για ξεφτιλισμένους δαπίτες η πασπίτες που σε βλέπουν ως μια ψήφο με πόδια και είναι αυτοί που θα αποπειραθούν να σε βοηθήσουν να γραφτείς στη σχολή. Η στοιχειώδης αξιοπρέπεια επιβάλει από το να τους αγνοήσεις μέχρι να χύσεις λίγο καφέ στα καινούργια πουκάμισα που θα φοράνε για τις εγγραφές.

Το άκρο της αποπολιτικοποίησης και της αδιαφορίας των φοιτητών στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα, συναντά στην Ελλάδα το άλλο άκρο, αυτό του καρκινώματος του φοιτητικού συνδικαλισμού μέσω των παρατάξεων. Τον εμετό και τη μπόχα των καθεστωτικών παρατάξεων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (πελατεία, χαρτογράφηση, μπραβιλίκια, νεοπλουτισμός, εξατομίκευση) συναγωνίζεται επάξια εδώ και χρόνια η γραφικότητα και η υποκρισία των παρατάξεων της αριστεράς. Εδώ και χρόνια έχει γίνει ξεκάθαρη η προσέγγιση φοιτητών ως ψηφοφόρους και η μετέπειτα απόπειρα ένταξης τους στις ευρύτερες οργανώσεις και κόμματα από τα οποία είναι δήθεν ανεξάρτητες, πάντα στο όνομα του αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι η χρονιά και οι αγώνες τελειώνουν γι’ αυτούς μετά το πέρας των φοιτητικών εκλογών του Απρίλη, που αποτελούν ένα θέαμα που κάθε νοήμον άνθρωπος όταν το βλέπει ξερνάει μέχρι κι από τ’ αυτιά.

Που θα μας βρείτε:

Σημεία αναφοράς μας είναι τα τραπεζάκια μας στη σχολή, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος adelante, όπου διεξάγονται συνήθως οι συνελεύσεις μας και φυσικά οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία, η οποία δεν είναι χειραγωγούμενη από κάποιον κομματικό/εξουσιαστικό μηχανισμό!

askomotinis.espivblogs.net

Περί διαγραφών..
Τέλη Αυγούστου και λίγο πριν την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους ο γνωστός για την διαπόμπευση οροθετικών γυναικών πριν δύο χρόνια υπουργός υγείας και νυν υπουργός παιδείας,Ανδρέας Λοβέρδος κατέθεσε νέα τροπολογία για τις διαγραφές των “αιώνιων φοιτητών”.Η συγκεκριμένη τροπολογία ορίζει ότι επέρχεται αυτοδίκαιη απώλεια της φοιτητικής  ιδιότητας σε όσους δεν έχουν συμμετάσχει σε τουλάχιστον μια εξεταστική περίοδο τα δύο προηγούμενα ακαδημαϊκά έτη.
Από την πρώτη του Σεπτέμβρη θα διαγραφούν όλοι οι “αιώνιοι φοιτητές” διατρανεί όπου βρεθεί (καθεστωτικά media,περιοδείες,κοινοβουλευτικοί θίασοι)ο προαναφερθείς κρατικοδίαιτος επαγγελματίας υπουργός.”Θα διαγραφούν,επιτέλους,τα καρκινώματα του ελληνικού πανεπιστημίου”σχολιάζουν με ανακούφιση megαναθρέμενοι σε δημοσιογραφικά sites και τοσυμπέρασμα που διαχέεται από τα Μ.Μ.Ε είναι πως χάρη σε αυτήν την τροπολογία θα χρηματοδοτούνται πλέον τα ελληνικά πανεπιστήμια σύμφωνα με τον πραγματικό αριθμό τωνφοιτητών και όχι τον πλασματικό.
Ωστόσο,εμείς απ΄την πλευρά μας δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τη σημασία αυτής της ρύθμισης.Τούτο διότι,γνωρίζουμε πως η χρηματοδότηση για την παίδεια είναι μηδαμινή,η δωρεάν σίτιση και στέγαση για τους φοιτητές έχει πάψει να υφίσταται πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και στην πλειονότητα των φοιτητών δεν παρέχονται ούτε τα απαραίτητα συγγράμματα για τις σπουδές τους.Η ζημία,λοιπόν,η οποία επιφέρουν οι¨λιμνάζοντες¨,όπως τους αποκαλούν,φοιτητές για το κράτος είναι υπέμετρα ασήμαντη.
Συνεπώς,είναι πασιφανές πως η διαγραφή των συγκεκριμένων φοιτητών είναι μια κίνηση που εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχέδιο της κυριαρχίας για την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα εργοστάσιο παραγωγής τεχνοκρατών και εντολοδόχων.Πρώτα οι διαγραφές των ¨αιωνίων¨,έπονται οι διαγραφές των φοιτητών που δεν θα καταφέρνουν να παίρνουν το πτυχίο στα ν+2 έτη και η κατάσταση εξαίρεσης θα διαιωνίζεται από κράτος και κεφάλαιο εώς ότου το πανεπιστήμιο μετατραπεί σε αστείρευτη πηγή υπηρετών της τεχνοκρατικής γνώσης και της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Ως αυτόνομα σχήματα θεωρούμε την γνώση και την έρευνα δημόσια αγαθά και είμαστε απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρεί από τα πάνω να θέσει περιορισμούς και προϋποθέσεις για το υποκείμενο του φοιτητή.Το πανεπιστήμιο ανήκει στην κοινωνία και οι αιώνιοι φοιτητές είναι μέλη αυτής.

Καμία διαγραφή σε καμία σχολή.
ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Την Τετάρτη 7 Μαϊου έλαβε χώρα το πολυδιαφημισμένο πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών. Οι παραταξιακοί συνέρευσαν στην παλιά νομική απ’ το προηγούμενο βράδυ για να στήσουν τα εκλογικά τους κέντρα. Εκεί πέρα πλέον είναι όλα μέλι γάλα μεταξύ τους, αφού ο σκοπός είναι κοινός: Σεβασμός στη διαδικασία που του συντηρεί ως πολιτικές οντότητες, καταβολή μιας τελευταίας προσπάθειας για κάποιες ψήφους και αναμονή του εκλογικού αποτελέσματος.

Ξημερώματα λοιπόν Πέμπτης, το αποτέλεσμα βγάζει τη «δημοκρατική» παράταξη πρώτη, το πράσινο παρηκμασμένο  ξαδερφάκι της δεύτερο και έπονται ΕΑΑΚ, ΠΚΣ, ΑΡΕΝ. Η αποχή ως συνήθως αγγίζει το 50% και η γενικότερη εικόνα από άποψη συμμετοχής, επιβεβαιώνει, όσους αναφέραμε πως ο συγκεκριμένος θεσμός είναι μία αναθετική διαδικασία, που δεν εμπεριέχει επί της ουσίας τα φοιτητικό σύνολο, χωρίς να δικαιολογούμε και να προσπαθούμε να καρπωθούμε πολιτικά την συνολικότερη απολιτίκ στάση αδιαφορίας, που ως επί το πλείστον καθορίζει το ποσοστό της αποχής.

Σε κάθε περίπτωση, καταδεικνύεται ότι οι φοιτητικές εκλογές είναι ένας θεσμός που λειτουργεί ανασταλτικά στην ενεργή πολιτική δραστηριοποίηση των φοιτητών, δεδομένου ότι διέπεται στο σύνολό του από το φαντασιακό της ανάθεσης και της εκπροσώπησης. Επιπλέον, είναι πασιφανές πως τα αποτελέσματα των εκλογών ελάχιστα επηρεάστηκαν από την πολιτική κονταρομαχία των παρατάξεων στο χώρο παρέμβασης τους. Ήταν ξεκάθαρα μία μάχη μηχανισμών που στήνουν οι παρατάξεις από την ώρα των εγγραφών του 1^ου έτους, μέχρι τις εκλογές. Από τις μεσιτικές, φροντιστηριακές και κοινωνικές παροχές της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, μέχρι τα χυδαία «πολιτικά καφεδάκια» και τα πάρτυ της αριστεράς. Στη μάχη, λοιπόν, αυτών των μηχανισμών η ΔΑΠ κατέχει αναμενόμενα τα ηνία, το φάντασμα της ΠΑΣΠ διατηρείται αξιοπρεπώς και η αριστερά κάνει φιλότιμες προσπάθειες προσθέτοντας κάποιες πορτοκαλοκόκκινες πινελιές αγωνιστικότητας και lifestyle.

Κάνοντας λόγο για την τακτική της αριστεράς, εντύπωση μας προκάλεσε το επιχείρημα που πολλάκις τέθηκε από ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ΜΑΣ, οι οποίοι καλούσαν τους φοιτητές να τους ψηφίσουν, ώστε να μην καταφέρει η ΔΑΠ να βγάλει αυτοδυναμία. Σύμφωνα μ’ αυτήν τη χυδαία συλλογιστική («ψήφισέ μας να μη βγουν οι άλλοι») η πιθανή αυτοδυναμία της ΔΑΠ θα εμπόδιζε τη διεξαγωγή των παραταξιοκεντρικών γενικών συνελεύσεων. Να θυμίσουμε, όμως σε αυτό το σημείο ότι οι πιο πετυχημένες γενικές συνελεύσεις των συλλόγων οργανώθηκαν από τα κάτω και όχι μέσα από ΔΣ και μάλιστα ήταν οι ίδιες παρατάξεις που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο επιχείρημα (εκτός του ΜΑΣ) που τις έτρεχαν. Οι φοιτητές λοιπόν έχουν αποδείξει ότι παρακάμπτουν και ΔΣ και αυτοδυναμίες όταν χρειάζεται. Επίσης δε φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα ότι ο θεσμός των γενικών συνελεύσεων, έχει εκφυλιστεί και αφορά μόνο παραταξιακούς φοιτητές, με τον τρόπο που έχει δομηθεί συνολικά.

Συμπερασματικά, η δημοκρατική ψευδαίσθηση όλων αυτών των διαδικασιών (εκλογές, ΔΣ, ΓΣ) αρχίζει και φθίνει. Η πολιτική συμμετοχή και δράση δεν πραγματώνεται με τη ρίψη ενός κωλόχαρτου στην κάλπη μία φορά το χρόνο, αλλά με τη συνεχή ενασχόληση με τα κοινά, αυτό-οργανωμένα, χωρίς παρατάξεις, φοιτητοπατέρες και πολιτικούς φωστήρες. Εμείς ως Αυτόνομα Σχήματα θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο αυτόνομο, όπου η έρευνα θα καθορίζεται από τις ανάγκες και τις επιταγές της κοινωνίας και όχι του κράτους και των αφεντικών. Για ένα πανεπιστήμιο αμεσοδημοκρατικό χωρίς πρωτοπορίες και εκπροσώπους.

Το παρασκήνιο των φοιτητικών εκλογών

Η παρέμβαση μας πλέον καλύπτει επί της ουσίας 6 σχολές της Κομοτηνής:

τραπεζάκι στη νέα νομική (νομική-οικονομικό)

τραπεζάκι στην παλιά νομική (ιστορικό-παρευξείνιο-κοινωνική διοίκηση/πολιτικών επιστημών )

τραπεζάκι τεφαα

askomotinis@gmail.com

Στην συνέλευση της Παρασκευής όμως υπήρξε και κάτι άλλο αξιοσημείωτο, που χρήζει σχολιασμού. Η εισαγωγή στη διαδικασία ερωτήσεων και η μείωση των ομιλιών των παρατάξεων μετά από πρόταση σχημάτων της αριστεράς. Στόχος όπως τονίστηκε ήταν η μεγαλύτερη συμμετοχή του ανένταχτου κόσμου και η δυνατότητα αμφισβήτησης από πλευράς ακροατών και επεξήγησης από πλευράς ομιλητή κατά τη διάρκεια των ομιλιών. Εμείς θεωρούμε ότι κανένας από τους 2 στόχους δεν επετεύχθη για έναν πολύ απλό λόγο: ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΤΑΤΑΞΙΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ!

Η ίδια η δομή των συνελεύσεων με τη λογική των συνολικών τοποθετήσεων και των πλαισίων τοποθετεί εκτός διαδικασίας επί της ουσίας τον φοιτητή που δεν έχει άποψη επί παντός επιστητού και δεν μπορεί να τοποθετηθεί ή να καταθέσει πρόταση για όλα τα ζητήματα που εμφανίζονται. Τα φοιτητικά πλαίσια αποτελούν προτάσεις των παρατάξεων που αντικατοπτρίζουν το συνολικότερο πολιτικό τους πρόγραμμα, διαμορφωμένο εκ των προτέρων σε διαδικασίες διαφορετικές απ’ αυτές  της γενικής συνέλευσης. Οι εφ’ όλης της ύλης πρωτομιλίες και δευτερομιλίες που ακολουθούν εξυπηρετούν ακριβώς αυτό, δηλαδή την παρουσίαση του πλαισίου. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο φοιτητής που δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα τα ζητήματα που θα μπορούσαν να τεθούν σε ένα πλαίσιο δεν μπορεί να συμμετέχει επί ίσοις όροις στ διαδικασία, παρά μόνο να ψηφίσει εκ των υστέρων ένα πλαίσιο που του έχουν φέρει έτοιμο οι παρατάξεις.

Πώς λύνεται αυτό το ζήτημα; Εμείς λέμε εκπαραθύρωση των παρατάξεων από το πανεπιστήμιο. Αν αυτό όμως είναι μαξιμαλιστικό μία απλή λύση είναι η κατάργηση των πλαισίων, των συνολικών τοποθετήσεων και η εισαγωγή θεματικών με λήψη αποφάσεων ξεχωριστά για την κάθε θεματική, πάνω στις προτάσεις που ακούγονται εκείνη τη στιγμή από τον κάθε συμμετέχοντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο μη οργανωμένος φοιτητής μπορεί να έχει ουσιαστικό λόγο με παράλληλη κατάθεση πρότασης σε επιμέρους ζητήματα τα οποία τον ενδιαφέρουν και όχι σε όλα τα επίδικα που μπορούν να βάλουν οι παρατάξεις σε ένα πλαίσιο

Τι σημαίνει όμως αυτό; Περιορισμό του ρόλου των παρατάξεων στις συνελεύσεις. Γι’ αυτό και δεν προτείνεται. Η διαδικασία των ερωτήσεων και η μείωση των ομιλιών, μια χαρά τους βολεύει ακόμα, αφού επί της ουσίας δεν επηρεάζεται ο ρόλος τους και ο πυρήνας της σάπιας παραταξιοκεντρικής διαδικασίας παραμένει ίδιος.

Επειδή λοιπόν, η άμεση δημοκρατία δεν κατακτείται με ψηφίσματα, ειναι απαραίτητο να ανοίξει ένας πλατύς διάλογος μέσα στο φοιτητικό σύνολο, σχετικά με το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις, τι είναι πραγματικά αμεσοδημοκρατικό, το ρόλο των παρατάξεων και τη πάει να πει πραγματικά ισότιμη συμμετοχή όλων.

Στη γενική συνέλευση του Σ.Φ   Νομικής που πραγματοποιήθηκε στις 18/10 διαφάνηκε πως η ΔΑΠ δεν είναι τίποτα άλλο από τον εντολοδόχο της κυρίαρχης πολιτικής αντίληψης που εκφράζεται από την ακροδεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Από την αρχή της γενικής συνέλευσης επιδιώχθηκε η ταύτιση των κοινωνικών αγώνων με τη δολοφονική δράση των νεοναζί αποβρασμάτων στα πλαίσια του επικίνδυνου ιδεολογήματος των δύο άκρων. Η χυδαιότητα  του να ταυτίζεις αυτούς που στη Χαλκιδική αγωνίζονται για τη ζωή, την ελευθερία και την απομάκρυνση του καρκίνου από τη περιοχή τους με τους μαφιόζους φασίστες που τόσα χρόνια εξέθρεψε το σύστημα- που τώρα τους «πολεμάει»-φανερώνει ποια είναι η πραγματική αντίληψη της ΔΑΠ για τη δημοκρατία.  Με την ίδια τακτική που χρησιμοποιούσε η Νέα Δημοκρατία, γεννώντας και μετατρέποντας σε κανονικότητα τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, έτσι και η ΔΑΠ επιχειρεί να μετατρέψει σε κανονικότητα την ύπαρξη των δικών της ταγμάτων εφόδου για την καταστολή των αντιφρονούντων. Συγκεκριμένα, στην πρώτη γραμμή της ΔΑΠ βρίσκονταν πληρωμένοι μπράβοι που έβριζαν και απειλούσαν όσους βρίσκονταν όχι μόνο στην αντίθετη πλευρά του αμφιθεάτρου αλλά και στην αντίθετη πλευρά της καταπιεστικής κυρίαρχης ιδεολογίας.

Πάνω σε αυτό το πλαίσιο θεωρήσαμε ότι, παρόλο που ανήκουμε και εμείς στο υγιές κομμάτι του φοιτητικού συνόλου, τέτοιες εμετικές τακτικές δεν αντιμετωπίζονται με απλές θεσμικές καταγγελίες και θυματοποίηση. Για να μην ριζώσουν αυτές οι αντιλήψεις και γίνουν καθημερινότητα απαιτείται η άμεση δράση και η ευθεία αντιπαράθεση, όπως και έγινε. Είναι χρέος όλων να απομονώνεται και να τσακίζεται κάθε φασιστική πρακτική ή ιδεολογία, κρατική η παρακρατική, για να μπορέσει να ανοίξει ένα πεδίο πραγματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Η χρήση νεοναζί, μπράβων και αστυνομίας ως πολιτικό μέσο φίμωσης και καταστολής ριζοσπαστικών φωνών πρέπει να ξεριζωθεί σήμερα για να μην κυριαρχήσει αύριο. Όσοι ενστερνίζονται την άποψη της ΔΑΠ-και λοιπών καθεστωτικών δυνάμεων-περί τρομοκρατών και «μπαχαλάκιδων» ας αναρωτηθούν κατά πόσο υγιής μπορεί να είναι μια διαδικασία στην οποία παρίστανται μαχαιροβγάλτες που απειλούν. Όπως η κυβέρνηση καταδικάζει τη βία ασκώντας τη μεγαλύτερη βία πάνω στο καταπιεσμένο λαό, έτσι και η ΔΑΠ προφασίζεται τη δημοκρατία ως αξία φέρνοντας τους προστάτες-μπράβους της στα πανεπιστήμια. Άλλωστε η ΔΑΠ είναι από τη γέννηση της θιασώτης τέτοιων πρακτικών. Το φοιτητικό σύνολο πρέπει να αποξενώσει το καρκίνωμα αυτό και να μη νομιμοποιήσει την αντίληψη του ολοκληρωτισμού και της εκμετάλλευσης που επιδιώκει να μεταφέρει στα πανεπιστήμια.

Όσον αφορά τη βία, εμείς παλεύουμε για μια κοινωνία που βασίζεται πάνω στην ελευθερία του συλλογικού ατόμου και την ισότητα. Μια κοινωνία δηλαδή που απέχει κατά πολύ από τη βία, μια κοινωνία που λειτουργεί στα πλαίσια της μόνης πραγματικής δημοκρατίας, της άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα η ΔΑΠ στηρίζει τη πολιτική του συστήματος ,προτάσσει τις επιλογές που έφεραν τη κοινωνία σε πλήρη εξαθλίωση, αποδέχεται τη καταπίεση και το θάνατο σε αντίτιμο των κερδών του κεφαλαίου. Προφανώς και εξυμνεί τη κρατική βιά, που αύτη τη στιγμή βρίσκεται σε συνεχή όξυνση εις βάρος του συνόλου για το όφελος των λίγων. Ποιός είναι εν τέλει εχθρός της δημοκρατίας; Αυτός που χτίζει αμεσοδηκροματικές δομές εντός και εκτός πανεπιστημίου ή αυτός που απεχθάνεται κάθε μορφή αγώνα και προσβλέπει στη καταστολή οποιουδήποτε δρόμου ξεφεύγει από τον έλεγχό του; Ποιος είναι εν τέλει υπέρ της βίας; Αυτός που καλεί μπράβους και φασίστες στα πανεπιστήμια ή αυτός που δεν τους αποδέχεται;

Υ.Γ. Όσο για τις απειλές περί των φυλακών, εμείς είμαστε διατεθειμένοι να πεθάνουμε για την ελευθερία, οπότε δεν μας τρομάζουν. Εσείς είστε έτοιμοι να νιώσετε την κοινωνική απομόνωση και απαξίωση που επιφυλάσσει η ιστορία στους εχθρούς του λαού;